About the Mission

    The Significance of the Ramakrishna Mission

    Swami Gahananandaji

    {Revered Swami Gahananandaji Maharaj was the 14th President of the Ramakrishna Math and Ramakrishna Mission.}

     

    Before I get into this topic, I’d like to clarify two things.

    First, the word “Mission”. In Christianity, the word “Mission” means “Mission”, an organization that sends missionaries “abroad to convert the people there to their faith”. The Ramakrishna Mission  is not a “Mission” of this type. Because our goal is not to convert people to any particular religion. In our case, ‘Mission’ simply means ‘organized community service.’ That’s it.

    Alambazar Math Kolkata The second monastery

    We belong to a monastic order known as the Ramakrishna Math or Order. It consists only of monks. The Ramakrishna Mission is an association of which some monks work together with some lay people to provide social assistance. Although the Ramakrishna Mission has laymen, mostly married citizens, as members, its administration is carried out entirely by the monks of the Ramakrishna Order.

    The distinction between the Order and the Mission is not widely known. Therefore, the words Ramakrishna Mission are generally used to indicate both.

    I would like to give you an impression of the activities of both institutes.

    Ramakrishna Mission Kanpur, old photo

    The Headquarters of both the Ramakrishna Order and the Ramakrishna  Mission are located in a place known as Belur Math in  Calcutta. The  two organizations together have 210 contiguous centers, about the same number of both. Of these, 34 centers are located outside India. It is not only the Mission that provides social assistance. Some centers of the Ramakrishna Order also provide social assistance. The Order and the Mission together manage 14 hospitals, with a total capacity of more than 2,000 beds, and 81 pharmacies. In addition to these, we also know mobile pharmacies. Such a pharmacy consists of a well-equipped van that transports doctors and medical supplies to remote, agricultural areas. There are now 22 stationed in various parts of India.

    We are also active in the field of education. We manage academies, schools of all kinds, polytechnic, rural and agricultural institutes, as well as orphanages, academy for the blind, etc. etc. In total 320 institutions. In addition, we run hundreds of unofficial education centers, such as evening schools, for the very poor in towns and villages.

    We carry out special projects to improve the living conditions of the ‘native’ population.

    There are also cultural centers for children and young people. In India, natural disasters such as floods, cyclones, droughts, etc. occur almost daily. To this end, we organize relief campaigns and reconstruction work on a large scale. There is a special department for this.

    These are all examples of physical or material assistance. But our main goal is the spiritual upliftment of humanity. Even our material service we practice as a spiritual discipline. Everything we do is a spiritual discipline or yoga for us.

    We cannot provide proper assistance unless we prepare ourselves to do so. As I said, we belong to a monastic order. The novices included are about 1,300 strong and that number is steadily increasing. We lead a disciplined life. Of course we remain unmarried. And we have no personal belongings. We formally take vows of chastity and poverty. We follow a strict daily routine which consists of prayer, meditation, community singing, study and of course service.

    Our monks and novices live in each center as one big family. Selfless love  is the cord that connects us. Because of the support from the community, it is possible for us to provide so much social assistance efficiently and effectively.

    Well, I have used the word ‘we’ all the time to denote the monks of the Ramakrishna Order.

    But in addition to the monks, we know a large community of devoted lay people. Of course that is something you are familiar with. Because you know that every church is supported by a community of lay people.

    But the lay adherents of Sri Ramakrishna differ from all the others in one important respect.

    They belong to all religious and creeds.

    We know not only the Hindus of all kinds, but also Christians, Mosims, Jews, Siks, Parsis and followers of all kinds of tribal cults as our adherents.

    Then there are a number of independent Ashramas or retreat centers that do not belong to the Ramakrishna Mission. In India there are about 1000 of them. So you see that the Ramakrishna Mission is a stream in a great Movement called the Ramakrishna Movement. In this Movement, the life and message of Sri Ramakrishna is the common denominator of all these currents.

    And this Ramakrisna Movement is spreading. It is not because we seek to convert people to our faith that it spreads. No, we don’t. We don’t even open centers on our initiative.

    As a rule, new centers are opened by the people residing there; later they apply to join the Ramakrishna Mission. Each branch of the Ramakrishna Mission is financially independent and dependent on local support. Therefore, if the Ramakrishna Movement is said to be growing, it is because its inner dynamism is derived from the universal meaning of Sri Ramakrishna’s life and message.

    Who is this Sri Ramakrishna?

    Sri Ramakrishna was born in 1836 to a poor priest family in a remote village NW of Calcutta. His father was initially a wealthy man, but because he refused to give false testimony in favor of the powerful landowner of his village, all his possessions were taken from him and he had to move to another village, where a friend had given him a plot of land. offered. Ramakrishna inherited this truthfulness from his father.

    Ramakrishna had only received an elementary education. At the age of 19, poverty forced him to become a priest in the temple of the Divine Mother, known as Kali. But soon he was seized with the desire to know whether God really existed, and if so, whether God could be realized through various avenues or methods. In Hinduism itself there are already several paths and each of these paths belongs to a certain direction.

    He also tried the ways of Christianity and Islam.

    It requires an enormous effort from an average person to have “success” in just “one way”. But Ramakrishna realized the purpose of each path in a very short time, merely by the intensity of his aspirations. He found that every path ultimately leads to the experience of the same supreme Reality known as Brahman, God, etc. From the results of his experiments, Sri Ramakrishna formulated the principle of the Harmony of Religions, which made him famous .

    The principle of the Harmony of Religions is based on four views developed by Sri Ramakrishna. These views are as follows:

    First: Direct realization of God is the essence of every religion, while temples, churches, rituals etc.  are only minor details.

    Second view: All religions ultimately lead to the same goal.

    Third view: Although the goal is the same, the ways to achieve that goal are different.

    Fourth view: The independent ways do not contradict each other, but rather complement each other. Every religion has its good qualities. A wise person accepts the “good qualities of every religion” and “enriches” himself in this way.

    Only ignorant people quarrel and fight  in the name of religion.

    This principle of the Harmony of Religions is one of the foundations of the Ramakrishna Movement.

    Sri Ramakrishna also taught that God realization is the only way for the ultimate peace and fulfillment of life. And he openly stated that God-realization is possible for all people, regardless of race, color or creed. For the sake of higher spiritual realization, the superficial pleasures and material possessions have to be sacrificed. But Sri Ramakishna  was not in favor of strict asceticism. He preferred moderation. Nor did he himself lead the life of a mendicant, like the majority of Indian monks in his day. Previously, he led the simple life of the average Indian, maintaining the absolute purity of character.

    Sri Ramakrishna did not like the negative view that man is a born sinner. He emphasized the positive sides of life such as faith, strength, etc.

    Sri Ramakrishna was cheerful in nature. His face always had a joyful aura. This was said by almost everyone who met him. He possessed a lively sense of humor. He discouraged worrying or worrying about the past or mental depression.

    These traits of the Master also characterize community life in the centers of the Ramakrishna Mission. Anyone who visits our centers will certainly notice the atmosphere of cheerfulness, joy and humor.

    Sri Ramakrishn and his disciple Swami Vivekananda were both very talented musicians. And music still occupies an important place in our community life.

    Sri Ramakrishna saw God  in all  people, even in the most wicked men and women. He had a deep compassion for suffering mankind, so that he worked ceaselessly for the good of the people.

    Especially during the last years of his life he met and talked with people for hours, without taking much rest himself.

    The universal significance of Sri Ramakrishna’s life and message is being made known all over the world, especially through his chief disciple Swami Vivekananda

    , whose original name was Naren. This rational college student eager to learn the ultimate Truth first met Sri Ramakrishna at the age of 18. Under his guidance, he practiced spiritual disciplines and attained the highest level of spiritual realization.

    After the Master’s death, he organized the young disciples into a monastic brotherhood, now known as the Ramakrishna Math.

    For several years Swami Vivekananda wandered all over India. In 1893, barely 30 years old, he traveled to the United States of America to represent Hinduism at the World Parliament of Religions. After four years of preaching, he returned to India. He was deeply moved by the appalling poverty and ignorance of the Indian people. Mainly for their development, he founded the Ramakrishna Mission in 1897. Exhausted from overwork, Swami Vivekananda died in 1902, a few months before his 40th birthday.

    Swami Vivekananda’s contribution to the Ramakrishna Movement and monastic life in general is very great. In this regard, I would like to make three points:

    The first is the social involvement of the Movement. Before Swami Vivekananda came on the scene, the poor masses were always treated as outcasts without any support from anyone. The social and religious reformers of that period and the years before were concerned only with the upper classes and the ruling class. Swami Vivekananda was the first leader in India to become a spokesperson for the underprivileged masses in his country. He also became the first religious leader in modern India, who developed a practical way of improving the conditions of the poor population. He saw that the monks’ detachment and freedom from social obligations qualified them as ideal social workers and that an enormous amount of social work could be done by them. But to motivate those people, a religious philosophy was necessary. Swami Vivekananda found it in the Vedanta teaching of the potential Divinity of man. He reduced the experiences of Sri Ramakrishna, who saw God in all people, to the teaching that service to man is the best form of worship of God.

    This has always been the practical philosophy of the Ramakrishna Mission.

    Another aspect of Swami Vivekananda’s influence on the Ramakrishna Mission can be seen from his modern and progressive views. The buildings, including the temples, are designed in a modern way with all modern amenities. Monks of the Ramakrishna Mission work as doctors and engineers, conduct controlled administrations, read newspapers to keep abreast of the news, openly use modern means of transport for their travels and use English as the common language.

    Yet another aspect of the life of the monks of the Ramakrishna Mission introduced by Swami Vivekananda is the development of intellectual life. Our monks are encouraged to acquire knowledge in both Eastern and Western philosophy, in world religions. writings and similar subjects. Religious studies and lectures are regularly held in all our centers. We have a seminary in our Headquarters to train novices and the publishing and distribution of books is even the main activity in some departments of the Ramakrishna Mission.

    This report on the Ramakrishna Mission would not be complete if I did not mention the most important role that Sri Sarada Devi played in the Mission. She was the spiritual companion of Sri Ramakrishna and was commonly known as the Holy Mother. Like Sri Ramakrishna, she also lived an absolutely pure and holy life.

    From the outside no different from the life of a simple village woman, but behind a veil of shyness and humility she “turned out” to be a “great storehouse” of wisdom and spiritual strength. She acted as Guru or spiritual guide for hundreds of people. But her most important quality was spiritual motherhood. She was the embodiment of universal motherhood. She regarded everyone from the villain to the highly respected senior monk as her children. That was the only relationship she had ever had with the world. Her great maternal love acted as a powerful binding agent in the early years of the Ramakrishna Movement. Even today it is this force that keeps the Ramakrishna Movement together with all its religious, cultural and linguistic differences. Her last message, given in the form of advice to a woman, a few days before her death, is enough to give you an idea of ​​how comprehensive her insight was.

    “My daughter,” she said, “if you want peace of heart, pay no attention to the faults of others… Learn to see that the world and yourself are not different. No one is a stranger. The whole world belongs to you.”

    These three great personalities: Sri Ramakrishna, Sri Sarada Devi, The Holy Mother and Swami Vivekananda, represent the best in the Ramakrishna Movement. You can see their photos all over our centers.

    They are not mere symbols, but living reality. And they don’t just belong to the Ramakrishna Movement, they belong to all of humanity.

    May their noble lives and liberating message be a source of inspiration to all people.


    De Ramakrishna Mission, Waar  staat het voor?

    Swami Gahanananda

    {Swami Gahananandaji Maharaj was een van de Presidents van de Ramakrishna Orde}

     

    Voor ik met dit onderwerp  ga beginnen, wil ik graag twee zaken verduidelijken.

    Ten eerste het woord ‘ Mission ‘  In het Christendom betekent het word ‘ Mission’ ‘ Missie ‘ , een organisatie die missionarissen uitzend   naar het buitenland om de mensen daar tot hun geloof  te bekeren. De Ramakrishna Mission  is niet een ‘ Mission’ van dit type.Omdat ons doel niet ligt in het bekeren van mensen tot een bepaalde religie. In ons geval betekent ‘ Mission ‘eenvoudigweg ‘ georganiseerd maatschappelijke dienstbaarheid.’ Dat is alles.

    Wij behoren tot een kloosterorde bekend  als de Ramakrishna Math of Orde genoemd.  Het bestaat alleen uit monniken. De Ramakrishna Mission is een vereniging waarvan sommige monniken met sommige leken samenwerken om maatschappelijke hulp te verlenen. Hoewel de Ramakrishna Mission leken, meestal getrouwde burgers , als leden kent, wordt het beheer volledig door de monniken van de Ramakrishna Orde behartigd.

    Het onderscheid tussen de Orde en de Mission is niet wijd en zijd  bekend. Daarom worden de woorden Ramakrishna Mission in het algemeen gebruikt om beide aan te geven.

    Ik wil u graag een indruk geven van de aktiviteiten van beide instituten.

    Het Hoofdkwartier van zowel de Ramakrishna Orde als de Ramakrishna  Mission bevindt zich in een plaats, bekend als Belur Math in  Calcutta.  De 2 organisaties kennen bij elkaar 154 aaneengesloten centra, van beider ongeveer even veel. Hiervan zijn 34 centra buiten India gesitueerd. Niet  alleen de Mission verleent maatschappelijke hulp. Ook enkele centra van de Ramakrishna Orde  verlenen maatschappelijke hulp.  De Orde en de Mission tesamen beheren 14 ziekenhuizen  met een totale capaciteit van meer  dan 2000 bedden, en 81 apotheken. Buiten deze  kennen we ook mobiele apotheken. Een dergelijke apotheek bestaat uit een goed uitgeruste bestelbus die artsen en medische voorzieningen vervoert naar afgelegen,agrarische gebieden. Er zijn  er nu 22 gestationeerd in verschillende delen van India.

     

    Ook zijn we actief op het gebied van onderwijs. We beheren academies, allerlei soorten scholen,poly- technische-, plattelands- en agrarische instituten,zowel als weeshuizen , een blinden-academie enz. enz. In total 320 instellingen. Daarnaast leiden we honderden niet offieciele  onderwijscentra , zoals avondscholen, voor de zeer arme mensen in steden en dorpen.

    Ter verbetering van de levensomstandigheden van de ‘ inlandse’ bevolking voeren we speciale  projecten uit.

    Er bestaan ook culturele centra voor kinderen en jongeren. In India komen natuurrampen  als overstromingen, cyclone, droogte  enz. bijna dagelijks voor.  Hiervoor organiseren we op grote schaal hulpacties en wederopbouw werkzaamheden. Hiervoor bestaat een speciale afdeling.

    Dit zijn allemaal voorbeelden van fysieke- of materiele hulpverlening. Maar ons voornaamste doel is de spirituele verheffing van de mensheid.  Zelfs onze materiele dienstverlening beoefenen we als een spirituele  discipline. Alles wat we doen is een spirituele discipline of yoga voor ons.

    We kunnen geen goede hulp verlenen tenzij we ons daar geschikt voor maken . Zoals ik al zei behoren we tot een kloosterorde. De novicen inbegrepen zijn ongeveer 1300 man sterk en dat aantal neemt gestaag toe. We leiden een gedisciplineerd leven. Natuurlijk blijven we ongehuwd. En we hebben geen persoonlijke bezittingen.. We leggen formeel de geloften af van kuisheid en armoede. We volgen een stricte dagelijkse rouitine die  bestaat uit gebed, meditaite, gemeenschappelijk zingen, studie en natuurlijk dienstverlening.

    Onze monniken en novicen leven in elk centrum als een grote familie. Onbaatzuchtige liefde  is het snoer dat ons verbindt. Vanwege de steun vanuit de gemeenschap is het ons mogelijk  zoveel maatschappelijke hulpverlening effiecient en effectief te verlenen.

    Welnu, ik heb aldoor het word ‘ wij ‘ gebruikt  om zodoende de moniiken van de Ramakrishna Orde aan te geven.

    Maar naast de monniken kennen we een grote gemeenschap van toegewijde leken. Natuurlijk is dat iets waar u bekend mee bent. Omdat u weet dat iedere kerk wordt ondersteund door een gemeenschap van leken.

    Maar de leken die aanhangers zijn  van Sri Ramakrishna verschillen in een belangrijk opzicht van al die anderen.

    Zij behoren tot alle religieuze-en geloofsovertuigingen.

    We kennen niet alleen de Hindoes van allerlei richtingen, maar ook Christenen, Mosims, Joden, Siks, Parsi’s en aanhangers van allerlei stamcultussen als onze aanhangers.

    Dan zijn er nog een aantal  onafhankelijke Ashrama’s of retraite – centra die niet tot de Ramakrishna Mission behoren. In India zijn er daarvan om en nabij 500.  U ziet dus dat de Ramakrishna Mission een stroom is in een grote Beweging, genaamd Ramakrishna Beweging. In deze Beweging is het leven en de boodschap van Sri Ramakrishna de gemeenschappelijke noemer van al deze stromingen.

    En deze Ramakrisna Beweging verspreidt zich. Niet omdat we erop uit zijn mensen te bekeren tot ons geloof verspreidt het zich. Nee, dat doen we niet. We openen zelfs geen centra op ons initiatief.

    Als regel worden nieuwe centra geopend door de daar verblijvende mensen;  later vragen zij dan aansluiting aan bij de Ramakrishna Mission. Iedere afdeling ( branche ) van de Ramakrishna Mission is financiel onafhankelijk en aangewezen op plaatselijke ondersteuning.  Daarom, als er dus sprake van is dat de Ramakrishna Beweging groeit, dan komt dat omdat zijn innerlijke dynamiek wordt ontleend aan de universele betekenis van het leven en de boodschap van Sri Ramakrishna.

    Wie is deze Sri Ramakrishna?

    Sri Ramakrishna werd in 1836 geboren In een arme priester-familie in een afgelegen dorp ten NW van Calcutta. Zijn vader was aanvankelijk een welvarend man, maar omdat hij weigerde valse getuigenis af te leggen ten gunste van de machtige landeigenaar van zijn dorp, werden hem al zijn bezittingen afgenomen en moest hij naar een ander dorp verhuizen, waar een vriend  hem een lapje grond had aangeboden. Ramakrishna erfde deze waarheidsliefde van zijn vader.

    Ramakrishna had alleen maar elementair onderwijs genoten. Op 19 jarige leeftijd dwong armoede hem een priester te worden in de tempel van de Goddelijke Moeder, bekend als Kali. Maar al spoedig werd hij gegrepen door het verlangen te weten of God werkelijk bestond, en indien dat zo was, of God kon worden gerealiseeerd middels verschillende wegen of methoden.  In het Hindoeisme zelf bestaan er al verschillende paden en ieder van deze paden behoort bij een bepaalde richting.

    Ook probeerde hij de wegen van het Christendom en de Islam.

    Het vraagt van een doorsnee mens een enorme inspanning om op slechts  een weg  ‘succes’  te hebben.  Maar Ramakrishna realiseerde het doel van ieder pad in zeer korte tijd, louter door de intensiteit van zijn aspiraties. Hij ontdekte dat elke weg uiteindelijk leidt tot de ervaring van dezelfde hoogste Werkelijkheid, bekend als Brahman, God enz. Aan de hand van de resultaten van zijn expirimenten formuleerde Sri Ramakrishna het beginsel van de Harmonie van Religies, waardoor hij beroemd  is geworden.

    Het beginsel van de Harmonie  van Religies is gebaseerd op vier opvattingen, door Sri Ramakrishna ontwikkeld. Deze opvattingen luiden als volgt:

    Ten eerste: Directe realisatie van God is de essentie van iedere religie, terwijl tempels, kerken, rituelen enz.  alleen maar ondergeschikte details zijn.

    Tweede opvatting: Alle religies leiden uiteindelijk naar hetzelfde doel.

    Derde opvatting:  Hoewel het doel hetzelfde is, zijn de manieren  om dat doel te bereiken verschillend.

    Vierde opvatting:  De op zichzelf staande wegen zijn onderling niet met elkaar in tegenspraak maar vullen elkaar juist aan.  Iedere religie heeft zijn  goede eigenschappen . Een wijs mens aanvaardt de  goede eigenschappen van iedere religie en ‘ verrijkt’ zichzelf op die manier.

    Alleen onwetende mensen twisten en vechten  uit naam van religie.

    Dit beginsel van de Harmonie van Religies vormt een van de grondslagen van de Ramakrishna Beweging.

    Sri Ramakrishna leerde ook dat God- realisatie de enige manier is voor de uiteindelijke vrede en vervulling van het leven.  En hij verklaarde openlijk dat God-realisatie mogelijk is voor alle  mensen, ongeacht afkomst, huidskleur of geloof.  Terwille  van hogere spirituele realisatie dienen de oppervlakkige genoegens en materiele bezittingen opgeofferd te worden. Maar Sri Ramakishna  was geen voorstander van streng ascetisme. Hij gaf de voorkeur aan matigheid. Zelf leidde hij ook niet het leven van een bedelmonnik, zoals de meerderheid van de Indiase monniken in zijn tijd. Eerder leidde hij het eenvoudige leven van de gemiddelde Indier, waarbij hij de absolute zuiverheid van karakter handhaafde.

    Sri Ramakrishna hield niet van de negative opvatting dat de mens een geboren zondaar is. Hij benadrukte juist de postitieve kanten van het leven zoals geloof, kracht e.d.

    Sri Ramakrishna was opgewekt van aard. Zijn gezicht had altijd een vreugdevolle  uitstraling. Dit werd bijna door iedereen die hem ontmoette gezegd. Hij bezat een levendig gevoel voor humor. Hij ontraadde piekeren of tobben over het verleden of mentale depressie.

    Deze karaktertrekken van de Meester karakteriseren ook het gemeenschapsleven in de centra  van de Ramakrishna Mission. Iedereen die onze centra bezoekt zal er zeker de sfeer van opgewektheid , vreugde en humor opmerken.

    Sri Ramakrishn en zijn disciple Swami Vivekananda waren beide zeer getalenteerde musici. En muziek neemt nog steeds een belangrijke plaats in in ons gemeenschapsleven.

    Sri Ramakrishna zag God  in alle  mensen, zelfs in de meest verdorven mannen en vrouwen. Hij bezat een diep mededogen voor de lijdende mensheid, zodat hij onophoudelijk voor het welzijn van de mensen werkzaam was.

    Vooral gedurende de laatste Jaren van zijn leven ontmoette  en sprak hij,zonder zelf veel rust te nemen, urenlang met mensen.

    De universele betekenis van het leven en de boodschap van Sri Ramakrishna wordt over de hele wereld bekend gemaakt, vooral door toedoen van zijn belangrijkste disciple Swami Vivekananda, wiens oorspronkelijke naam Naren was. Deze rationeel ingestelde college student, gretig op zoek om de uiteindelijke Waarheid te leren kennen, ontmoette  Sri Ramakrishna voor het eerst op 18-jarige leeftijd. Onder diens leiding beoefende  hij spirituele disciplines en bereikte het hoogste niveau van spirituele realisatie.

    Na  het overlijden van de Meester organiseerde hij de jonge discipelen in een klooster- broederschap, nu bekend als de Ramakrishna Math.

    Gedurende enkele Jaren zwierf Swami Vivekananda door heel India. In 1893 reisde hij, amper 30 jaar oud, naar de Verenigde Statenvan Amerika om het Hindoeisme te vertegenwoordigen op het Wereldparlement van Religies. Na vier jaar van prediking keerde hij naar India terug. Hij werd diep aangegrepen door  de schrikbarende armoede en onwetendheid van de Indiase bevolking. Vooral ten behoeve van hun ontwikkeling stichtte hij  in 1897 de Ramakrishna Mission. Uitgeput door overmatig werken overleed Swami Vivekananda in 1902, enkele maanden voor zijn 40ste verjaardag.

    De bijdrage van Swami Vivekananda voor de Ramakrishna Beweging en het kloosterleven in het algemeen is heel groot.  In dit verband wil ik drie punten aanstippen:

    Als eerste de sociale betrokkenheid van de Beweging. Voordat Swami Vivekananda op het toneel verscheen, werd  de arme massa altijd behandeld als paria’s zonder enige steun van wie dan ook. De sociale – en religieze hervormers in die periode en de Jaren daarvoor bekommerden zich alleen om de hogere standen en de leidende klasse. Swami Vivekananda was de eerste leider in India die woordvoeder werd voor de achtergestelde massa in zijn land. Ook werd hij de eerste religieuze  leider in modern India, die een practische manier ontwikkelde  om de omstandigheden van de arme bevolking te verbeteren.   Hij zag dat de ongehechtheid en het vrij zijn van sociale verplichtingen van de monniken hen geschikt maakte als ideale maatschappelijke werkers en dat door hen een  enorme hoeveelheid werk op maatschappelijk gebied zou kunnen worden verzet. Maar om die  mensen te motiveren was een religieuze filosofie noodzakelijk. Swami Vivekananda vond die in de Vedanta-leer van de potentiele Goddelijkheid van de mens. Hij herleidde de ervaringen van Sri Ramakrishna, die God in alle mensen zag, tot de leer dat dienstbaar zijn aan de mens de beste vorm van verering van God is.

    Dit is altijd de practische  filosofie van de Ramakrishna Mission gebleven.

    Een ander aspect van Swami Vivekananda’s invloed op de Ramakrishna Mission kan worden afgeleid uit zijn modern en progressieve opvattingen. De gebouwen, inclusief de tempels, zijn op modern manier ontworpen met alle moderne voorzieningen. Monniken van de Ramakrishna Mission werken als artsen en ingenieurs, voeren gecontroleerde administraties, lezen kranten om op de hoogte te blijven van de aktualiteit, gebruiken voor hun reizen openlijk modern vervoermiddelen en gebruiken het Engels als gemeenschappelijke taal.

    Nog een ander aspect van het leven van de monniken van de Ramakrishna Mission dat door Swami Vivekananda werd ingebracht is de ontwikkeling van het intellectuele leven. Onze monniken worden aangemoedigd kennis te verwerven in zowel Oosterse – als Westerse  filosofie, in wereldreligies. geschriften en gelijksoortige onderwerpen. In al onze centra worden regelmatig religieuze studies en lezingen verzorgd. We hebben in ons Hoofdkwartier een seminari om novicen op te leiden en het publiceren en verspreiden van boeken is in sommige afdelingen van de Ramakrishna Mission zelfs de belangrijkste activiteit.

    Dit verslag over de Ramakrishna Mission zou niet compleet zijn als ik niet de belangrijkste rol zou vermelden die Sri Sarada Devi in de Mission heeft vervuld. Zij was de spirituele metgezellin vanSri Ramakrishna en was algemeen bekend als de Holy Mother. Net als Sri Ramakrishna leefde ook zij een absoluut zuiver en heilig leven.

    Van de buitenkant bezien niet verschillend van het leven van een eenvoudige dorpsvrouw, maar achter een sluier van verlegenheid en nederigheid  bleek  zij een ‘ enorme opslagplaats’ van wijsheid en spirituele kracht.  Zij fungeerde als Guru of spirituele  gids voor honderden mensen. Maar haar belangrijkste eigenschap was het spirirtuele moederschap. Zij was de belichaming van het universele moederschap. Zij beschouwde iedereen, van schurk tot zeer gerespecteerde senior-monnik  als haar kinderen.  Dat was de enige relatie die zij  ooit met de wereld heeft gehad.  Haar grote moederliefde fungeerde als een krachtig bindmiddel in de beginjaren van de Ramakrishna Beweging. Nu nog is het deze kracht die de Ramakrishna Beweging met al zijn religieuze, culturele en taalkundige verschillen bijeen houdt. Haar laatste boodschap gegeven in de vorm van een advies aan een vrouw, enkele dagen voor haar dood, is voldoende om u een idee te geven van hoe veelomvattend haar inzicht was.

    ‘ Mijn dochter’ , zei ze, ‘ als je vrede  van hart wenst, let dan niet op de fouten van anderen… Leer in te zien dat de wereld en  jezelf niet verschillende zijn. Niemand is een vreemde. De hele wereld hoort je toe’.

    Deze drie grote persoonlijkheden: Sri Ramakrishna, Sri Sarada Devi, The Holy Mother en Swami Vivekananda, vertegenwoordigen het beste in de Ramakrishna Beweging. U ziet hun foto’s overall in onze centra.

    Ze zijn niet louter symbolen, maar levende werkelijkheid.  En zij behoren niet alleen toe aan de Ramakrishna Beweging, zij behoren de hele mensheid toe.

    Moge hun nobele levens en bevrijdende boodschap een bron van inspiratie zijn voor alle mensen.