Beste lezers,
Elke maand komt er een stuk uit het boek: ‘RAMAKRISHNA AS WE SAW HIM
van Advaita Ashrama publicatieafdeling 5 Dehi Entally Road – Kolkata 700014
Vertaald en met een biografische inleiding door Swami Chetanananda
Mary Saaleman
Het huidige boek is een indrukwekkende verzameling verslagen en herinneringen aan Sri Ramakrishna door zijn discipelen, familieleden, vrienden en kennissen. Ze hebben, vaak in intieme details, enkele van de minder bekende aspecten van de God van Sri Ramakrishna beschreven – bedwelmd leven. Gereciteerd van uitgever, Advaita Ashrama Mayavati, Pithoragarh, Himalaya.
_____________
DE MEESTER’S MANIEREN EN ZIJN ATTENTHEID
Hoe vriendelijk was de Meester gedrag ten aanzien van mij! Hij sprak nooit een woord dat me pijn kon doen. Op een dag in Dakshineswar droeg ik zijn eten naar zijn kamer en, denkend dat het Lakshmi (zijn nichtje) was, zei hij: “Doe de deur dicht als je naar buiten gaat, mij antwoordend als tui 3. Ik antwoordde: ‘Oké. “Toen hij mijn stem hoorde, was hij onstelt en riep:” Oh, jij bent het! Ik dacht dat het Lakshmi was. Vindt het alsjeblieft niet erg. “Ik antwoordde:” Wat maakt het uit? “Hij heeft nooit enig gebrek aan respect getoond jegens mij, en hij was altijd zeer attent voor mijn welzijn. Op een dag bracht hij me een paar juten strengen en zei: “Draai deze in hangers, voor mij, alsjeblieft. Ik wil snoep en luchis (gefrituurd brood) erin bewaren voor de jongens. ”Ik maakte de hangers voor hem en gebruikte de overgebleven ruwe vezels als vulling voor een kussen. Legde een mat over een zak en sliep met dit jute kussen onder mijn hoofd. Ik sliep niet slechter dan nu met deze fijne matrassen en kussens. Er is geen verschil.
———————————
SRI RAMAKRISHNA’S KINDERLIJKE NATUUR
Toen de meester in Dakshineswar verbleef, waren Rakhal (Swami Brahmananda) en andere toegewijden erg jong. Op een dag kwam Rakhal naar de meester en zei dat hij erg hongerig was. De meester ging naar de Ganga en riep: “Oh Gaurdasi, kom hier! Mijn Rakhal heeft honger. ‘In die tijd was er geen stalletje voor verfrissing in Dakshineswar. Even later zag men een boot de Ganga opkomen. Het legde aan aan de tempel oever. Balaram Babu, Gaurdasi en enkele andere toegewijden kwamen de boot uit met wat rasagollas (zoete kaasballetjes). De meester was erg blij en schreeuwde om Rakhal. Hij zei: “Kom hier. Hier zijn snoepjes, Je zei dat je honger had. ‘Rakhal werd boos en merkte op:’ Waarom schreeuw je mijn honger van daken ? “De meester zei:” Wat kan het kwaad ? Jij hebt honger. Je wilt iets te eten. Wat is er verkeerd aan om erover te praten? “De meester had een kinderlijk karakter.3 In de Bengaalse taal zijn er drie vormen van het tweede persoonlijke voornaamwoord. Bij het aanspreken van een gerespecteerde ouderl wordt apani gebruikt. Tegen een persoon van gelijke rang en leeftijd zegt men tumi. Maar in de vertrouwde vorm, wordt tui alleen gebruikt bij het spreken met junioren of dienstmeisjes . Het zou dus als onverantwoordelijk zijn beschouwd als de Meester op deze manier de Heilige Moeder had toegesproken.
———————————————
DE OUDERS VAN RAKHAL
De meester zei tegen Rakhal’s vader: ‘Een goede appelboom brengt alleen goede appels voort. “Op deze manier zou hij hem tevredenstellen. Wanneer Rakhal’s vader naar Dakshineswar zou komen, zou de meester hem zorgvuldig heerlijke dingen te eten geven . De meester was bang dat hij de jongen weg zou nemen. Rakhal had een stiefmoeder. Toen ze naar Dakshineswar zou komen, zei de meester tegen Rakhal: ‘Laat haar alles zien. Zorg goed voor haar, zodat ze zal denken dat haar zoon veel van haar houdt. ‘
———————–
VRINDA, HET DIENSTMEISJE
Vrinda was geenszins een gemakkelijke vrouw. Een vast aantal luchis (gebakken brood) werd gereserveerd voor haar verfrissing. Ze zou extreem beledigend zijn als dat ontbrak. Ze zou zeggen: “Kijk naar deze zonen van deze heren ! Ze hebben ook mijn deel opgegeten. Ik krijg niet eens een paar snoepjes. ‘De Meester was bang dat die woorden onder de aandacht van de jonge toegewijden zouden komen. Op een dag, vroeg in de ochtend, kwam hij naar de nahabat (de concerttoren, waar de Heilige Moeder woonde) en zei: “Wel, ik heb Vrinda’s luchis aan anderen gegeven. Maak alsjeblieft wat voor haar klaar. Anders wordt ze beledigend. Je moet slechte mensen vermijden. ‘Zodra Vrinda kwam, zei ik tegen haar:’ Wel, Vrinda, er is geen verfrissing voor je vandaag. Ik bereid alleen luchis voor. Ze zei: ‘Dat is goed. Neem alsjeblieft niet de moeite. Je mag me rauwe levensmiddelen geven. ‘Ik gaf haar bloem, boter, aardappelen en andere groenten.
—————————-
DE RODE BLOEM
Eenmaal in Dakshineswar plukte een meisje genaamd Asha een prachtige rode bloem uit een struik met zeer donkere bladeren. Ze hield de bloem vast en huilde en zei: “Wat is dit! Waarom zou zo’n mooie rode bloem zulke donkere bladeren hebben? O Heer, hoe geweldig is uw schepping! ‘Toen de Meester haar tranen zag, vroeg hij : ‘ Wat is er aan de hand? Waarom huil je? Ze kon het niet verklaren, maar bleef huilen totdat de Meester haar met veel woorden troostte.
Wordt vervolgd. Uit het boek DE MEESTER ZOALS WIJ HEM ZAGEN
Mary Saaleman
is de bijdragende redacteur van deze pagina
Elke maand brengt ze de nectar van het glorieuze leven van Sri Ramakrishna.
Ramakrishna zoals we Hem is een geweldig boek,