Kerstavond
Swami Shivananda
Kerstavond had de avond ervoor op passende wijze plaatsgevonden. In de bezoekersruimte beneden was de afbeelding van de Maagd Maria met het goddelijke Kind in de armen smaakvol gedecoreerd met bladeren, bloemen en bloemenslingers. Taarten, zoetigheden, enz. werden aangeboden. Naast de monniken van het klooster namen hieraan ook toegewijde leken deel. Nadat het gedeelte over de komst van Jezus en zijn boodschap uit de Bijbel was voorgelezen, spraken enkele oudere monniken inspirerend over hem. Mahapurushji kon hierbij zelf niet aanwezig zijn, maar hij had een erg gedetailleerd verslag van de ceremonie gekregen en was hierover erg verheugd. Toen de sannyasins en brahmacharya’s zich vanmorgen in zijn kamer verzamelden, wenste hij ze allemaal een voor een ‘Fijne kerstdagen!’
In samenhang met de viering van kerstavond de avond ervoor, merkte hij op: ‘Deze ceremonie begon met de oude Baranagore dagen. Een paar dagen nadat de Meester was gestorven, nodigde de moeder van Baburam Maharaj (Swami Premananda) ons uit in haar plattelandshuis in Antpur. Swamiji nam ons allemaal mee naar Antpur. Ons hart brandde toen van verzaking. We voelden ons overmand door verdriet over het verlies van onze Meester en allemaal deden we intense spirituele oefeningen. De enige gedachte die we die dagen hadden, en de enige inspanning die we leverden, was voor de realisatie van God en het bereiken van vrede. Toen we in Antpur waren, legden we ons veel intensiever toe op spirituele oefeningen. We maakten een kampvuurtje onder de blote hemel en brachten daar de nachten door in japa en meditatie. Swamiji praatte vurig met ons over verzaking en zelfopoffering. Soms liet hij ons de Gita, de Bhagavata, de Upanishads, enz. lezen en er discussies over houden. Zo hebben we enkele dagen doorgebracht.
Op een avond zaten we verzonken in meditatie bij het kampvuur. Na een lange tijd verbrak Swamiji plotseling de stilte en alsof hij in een geïnspireerde stemming was, bleef hij met de grootste toewijding over Jezus Christus praten. Hij sprak over de intense spirituele oefeningen, de brandende verzaking en boodschap van Jezus, en vooral over zijn realisatie van eenwording met God. Dit deed hij met zo’n geestdrift, enthousiasme en zo helder verwoord dat we allemaal met stomheid geslagen waren. Op dat moment leek het voor ons dat het niemand minder dan Christus zelf was die door Swamiji’s mond tot ons sprak. En toen we het hoorden, dreven we als het ware op een stroom van gelukzaligheid. Het enige idee dat ons hart vervulde, was dat we God moeten realiseren, hoe moeilijk de strijd ook mag zijn, en één met Hem moeten worden, want al het andere deed er weinig toe. Het was de gewoonte van Swamiji dat hij, telkens wanneer hij een onderwerp ter sprake bracht, de implicaties ervan tot het uiterste zou volgen.
‘Pas later kwamen we er achter dat het kerstavond was; daar hadden we eerder geen idee van. We waren er dus van overtuigd dat niemand minder dan Christus zelf, die door Swamiji, ons het glorieuze leven en de boodschap van hem liet horen, om onze geest van verzaking en ons verzoek om Godrealisatie te versterken. Gedurende de tijd dat we in Antpur waren, groeide een vastberaden voornemen in ons om de kloostergelofte af te leggen en een gezamenlijk leven op te bouwen. In feite had de Meester zelf ons tot monniken gemaakt. Dat idee kreeg sterkere wortels in Antpur.
……
Een Duitse volgelinge kwam binnen en groette Mahapurushji met grote eerbied. Terwijl ze opstond, vroeg Mahapurushji haar: ‘Hoe vond je de viering van kerstavond gisteren?’
Ze antwoordde: ‘Oh, ik heb er ontzettend van genoten. Ik had nog nooit eerder zo’n vreugde ervaren tijdens Kerstmis. In onze westerse landen, vieren ze de gelegenheid voornamelijk met plezier, feesten, mooie kleding, dans, liedjes, enz. De kerstnachtdienst volgt een vaste routine. Men mist daarbij elke aanraking van het hart. Ze geven miljoenen uit voor vermaak, maar al dergelijke uiterlijke ceremonies kunnen de honger van de ziel niet stillen. Dus bad ik afgelopen kerst om ongeveer 1.00 uur ‘s nachts ernstig tot Jezus: “Heer, schenk me alstublieft minstens één keer in mijn leven de echte gelukzaligheid van Kerstmis.” Hij hoorde mijn gebed en ik heb hier deze keer de echte gelukzaligheid van Kerstmis ervaren. Mijn hart is nu vervuld. ‘
Swami Shivananda, Voor zoekers naar God
[blz. 227-232]
Christmas Eve
Swami Shivananda
Christmas Eve had been appropriately observed the night before. In the visitors’ room downstairs, the picture of Virgin Mary with the divine Child in her arms was tastefully decorated with leaves, flowers, and garlands; and cakes, sweets, etc. were offered. In addition to the monastic members of the Math, many lay devotees also had joined in the function. After the portion that dealt with the advent of Jesus and with his message had been read from the Bible, some senior monks spoke impressively about him. Mahapurushji could not be personally present here, but he had a very detailed report of the ceremony, and expressed great delight. As the sannyasins and brahmacharins began to gather in his room this morning, he greeted them all one by one with ‘Happy Christmas!’
In connection with the Christmas Eve celebration the previous evening, he remarked: ‘This ceremony started from the old Baranagore days. A few days after the Master had passed away, the mother of Baburam Maharaj (Swami Premananda) invited us to her village home at Antpur. Swamiji took us all to Antpur. Our hearts were then afire with renunciation; we felt great agony of sorrow at the loss of our Master; and all were engaged in intense spiritual practices. The only thought we had during those days, and the only effort we made, was for the realization of God and the attainment of peace. When we were at Antpur, we applied ourselves much more intensely to spiritual practices. We would light a fire with logs under the open sky, and spend the nights there in japa and meditation. Swamiji would talk with us fervently about renunciation and self-sacrifice. Sometimes, he would make us read the Gita, the Bhagavata, the Upanishads, etc. and hold discussions on them. Thus we spent some days.
‘One night we sat near the log-fire absorbed in meditation. After a long time Swamiji broke silence all of a sudden; and, as though in an inspired mood, he went on talking about Jesus Christ with the utmost devotion. He spoke about the intense spiritual practices, burning renunciation, and message of Jesus, and, above all, his realization of unity with God. This he did with such spirit, enthusiasm, and lucidity of expression that we were all struck dumb. It seemed to us for the time being that it was none other than Christ himself who spoke to us through Swamiji’s mouth. And as we heard, we floated on a current of bliss, as it were. The only idea that reigned supreme in our hearts was that we must realize God, however hard the struggle might be, and must become one with Him; for all else mattered little. It was Swamiji’s habit that, whenever he took up a topic, he would follow its implications to their utmost.
‘We came to know later on that that was the Christmas Eve, and yet we had no idea of it earlier. So we were convinced that it was none other than Christ himself who, through Swamiji, made us hear that glorious life and message of his, so as to intensify our spirit of renunciation and our request for God-realization. While at Antpur, there grew a firm determination in us to take the vow of monasticism and organize a collective life. As a matter of fact, the Master himself had made us monks; that idea took firmer roots at Antpur.
…..
A German lady devotee came in and saluted Mahapurushji with great reverence. As she stood up, Mahapurushji asked her: ‘How did you like the Christmas Eve celebration last evening?’
She replied: ‘Oh, I enjoyed it immensely. I had never before experienced such joy during Christmas. In our Western countries, they observe the occasion mostly with merriment, feasts, fine dress, dance, songs, etc. The worship follows some set routine. One misses any touch of the heart in all that. They spend millions in enjoyment; but all such external ceremonies cannot satisfy the hunger of the soul. So I earnestly prayed to Jesus last Christmas at about 1 a.m.: “Lord, please grant me at least once in my life the real bliss of Christmas.” He heard my prayer. I have got the real bliss of Christmas here this time; my heart is now full.’
Mahapurushji: ‘Our worship proceeds from devotion. The Christmas celebration here is an outpouring of pure hearts. The chief factors in this celebration are love, devotion, faith, and sincere prayer. This is what the real Christmas should be.
The lady devotee: ‘Was the Lord really a Jew?’
Mahapurushji: ‘He was neither a Jew nor a Gentile. He was far above all that – a true Incarnation of the divine power. He came to this world in a human body to save mankind.’
Swami Shivananda, For seekers of God
pp. 227-232
About the Author
Mrs Henny Boer
is a Vedanta Activist and student. She has been to India to study philosophy and has been a spiritual seeker since many years. VedantaVani will be getting enriched by her regular contributions.
Mev Henny Boer is een Vedanta-activist en student. Ze is in India geweest om filosofie te studeren, en is al jaren een spirituele zoeker. VedantaVani zal worden verrijkt door haar regelmatige bijdragen.