This Month’s Feature Article
Remembering Swami Atulananda
Swami Vidyatmananda [John Yale]
Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie
[On 7 February is Swami Atulanandaji’s birth anniversary]
In Hollywood, Ida Ansell (Ujjvala) was my special friend. I had first been drawn to this lame little old lady because she had known Swami Vivekananda in San Francisco in 1900. She had been a devoted disciple of the Swami. Then we came to work together in the Vedanta Society office, so that we became close acquaintances. Every few weeks, I noticed, Ida Ansell wrote to India. And as frequently, composed in a small, neat hand, the replies would come back. It was from Swami Atulananda, Gurudas Maharaj, to whom she wrote and who responded so faithfully. This correspondence had been going on for a long time, so that when Ujjvala [Ida Ansell] passed in 1955 the letter from Gurudas Maharaj made up a considerable part of the small legacy she left.
Ida Ansell would talk about Atulananda. His childhood name was Cornelis Heijbloem. Born around 1870 [1865] in Holland, he had come to the United States as an immigrant at twenty-one. Here he had heard Swami Vivekananda. In the early 1900’s he had met Swami Abhedananda in the eastern United States and had become his student. Later he had lived in San Francisco, where Ujjvala had known him. Then he had gone to stay in India. And Ujjvala had travelled too to that land of her dreams, through Atulananda’s letters.
I was anxious to meet Gurudas Maharaj because of his friendship of Ujjvala, and most especially because he is an example of a Western aspirant successfully transplanted to monastic life in India. There were the Seviers, Sister Nivedita, Sister Christine, Tantine, Frank Alexander, and perhaps one or two more, who had lived and worked in India for Vedanta, but none of them had spent the major portion of their lives there, or had gone on to become, as Gurudas Maharaj had, an ordained Swami of the Order.
Not only a swami, but a “big” Swami. Gurudas Maharaj was recognised by the monks of India as one of the Order’s present-day greats. Swamis and brahmacharins from all over India try to make it a point to journey to Haridwar to meet him, seek his blessings and touch his feet. He is considered a man of great spiritual attainments.
The most striking thing about Gurudas Maharaj, when I bowed down before him in his room at the Haridwar monastery, was the sight of his blue eyes. Blue eyes were a rarity I had not seen for many months. And blue eyes above the ochre clothes—that is a singularity one must go a long way before expecting to find again!
Atulananda was frail, but one felt he was very wise and possessed of that steadiness of mind—call it holy indifference—that one is told is the mark of the genuine sadhu.
Gurudas Maharaj’s frankness I found delicious. We talked man to man about the fascinating problem of making the grand shift from one world to another so utterly different. I found myself confessing to him my numerous faux pas, and the anxcious times I had had in trying to adjust to India. He smiled at it all—kindly though unconcerned. It was familiar to him, but he was, one could feel, quite above all that now.
He told me his story. He had first gone to India as a brahmachari in, I think, 1906. He had plunged into the life and had tried to become a complete Indian, to the extent of carrying a handkerchief with him to meals so that the others would not see the tears pouring from his eyes as he ate chillies along with them. He had had a back injury earlier, and this, plus his efforts to Indianize himself, resulted in a breakdown after five years. Back to the United States, he went to recover. But the call of the East, as he amusedly referred to it, got him again, so that he returned for another five-year trial. Again the same difficulties, so back to America once more. In 1923 he attempted it for the third time, and on this occasion he was able to stick it out. He received his sannyasa the same year.
I asked Gurudas Maharaj to tell me frankly what he felt now about how his life had gone. He said it had turned out very happily. but he advised any Westerner considering moving to India to work and live not to deceive himself that he could become the complete Indian. He must have more comforts, a better balanced diet, completer accommodations of every sort, than the average Indian—as Gurudas Maharaj himself had arranged to have from his third trip on. And to do that, since these are things the Order cannot afford to furnish, means that any Western devotee who might wish to work and live in the Order in India must come backed by some regular and permanent income, although this need not be large. Then, Gurudas Maharaj said, he thought the switch might work.
One got the impression Atulananda was enjoying life hugely. “Even if I had had any regretss about never seeing the West again,” he confided, “I could have none now at eighty-three. It is nice to be old in India. In the good old USA you’re not wanted when you’re old. but here elderly people are respected. Look at the way they love and spoil me.” He twinkled: “In India old age is really an advantage.”
Swami Atulananda wanted me to take something back from him to Ujjvala. We thought about it and decided a new cane would be a nice present. so I cycled down to a store beside the Brahma Kund and bought her a good handmade stick. I took it back to Ujjvala; and Atulananda’s Hardwar cane was a part of her from then on till the day she died. Even then we did not separate her from it, so that she and that memento of the land she knew but never got to see were cremated together.
Nederlandse Versie
Herinnerend aan mijn bezoek aan Swami Atulananda
Swami Vidyatmananda [John Yale]
Ida Ansell zou het hebben over Atulananda. Zijn jeugdnaam was Cornelis Heijbloem. Geboren rond 1870 [1865] in Holland, was hij op eenentwintigste als immigrant naar de Verenigde Staten gekomen. Hier had hij Swami Vivekananda gehoord. In de vroege jaren 1900 had hij Swami Abhedananda ontmoet in het oosten van de Verenigde Staten en was hij zijn leerling geworden. Later had hij in San Francisco gewoond, waar Ujjvala hem had gekend. Daarna was hij in India blijven wonen. En Ujjvala was door de brieven van Atulananda ook naar dat land van haar dromen gereisd.
Ik verlangde ernaar Gurudas Maharaj te ontmoeten vanwege zijn vriendschap met Ujjvala, en vooral omdat hij een voorbeeld is van een westerse aspirant die met succes naar het kloosterleven in India is getransplanteerd. Er waren de Seviers, zuster Nivedita, zuster Christine, Tantine, Frank Alexander en misschien nog een of twee, die in India voor Vedanta hadden gewoond en gewerkt, maar geen van hen had het grootste deel van hun leven daar doorgebracht, of was vertrokken. om, zoals Gurudas Maharaj had, een gewijde Swami van de Orde te worden.
Niet alleen een swami, maar een “grote” Swami. Gurudas Maharaj werd door de monniken van India erkend als een van de huidige grootheden van de Orde. Swami’s en brahmacharins uit heel India proberen er een punt van te maken om naar Haridwar te reizen om hem te ontmoeten, zijn zegeningen te zoeken en zijn voeten aan te raken. Hij wordt beschouwd als een man met grote spirituele verworvenheden.
Atulananda was zwak, maar men voelde dat hij erg wijs was en bezat van die standvastigheid – noem het heilige onverschilligheid – waarvan men zegt dat het het kenmerk is van de echte sadhu.
De openhartigheid van Gurudas Maharaj vond ik heerlijk. We spraken van man tot man over het fascinerende probleem om de grote verschuiving van de ene wereld naar de andere zo totaal anders te maken. Ik merkte dat ik hem mijn talrijke faux pas biechtte en de angstige tijden die ik had gehad bij het proberen me aan India aan te passen. Hij glimlachte erom – vriendelijk maar onverschillig. Het kwam hem bekend voor, maar hij was, voelde men, nu helemaal boven alles.
Hij vertelde me zijn verhaal. Hij was voor het eerst naar India gegaan als een brahmachari in, denk ik, 1906. Hij had zich in het leven gestort en had geprobeerd een complete indiaan te worden, in die mate dat hij een zakdoek bij zich had tijdens het eten, zodat de anderen de tranen stroomden uit zijn ogen terwijl hij samen met hen chilipepers at. Hij had eerder een rugblessure gehad en dit, plus zijn inspanningen om zichzelf te Indianiseren, resulteerde na vijf jaar in een inzinking. Terug naar de Verenigde Staten ging hij herstellen. Maar de roep van het Oosten, zoals hij er geamuseerd naar verwees, kreeg hem weer te pakken, zodat hij terugkeerde voor nog eens vijf jaar. Weer dezelfde moeilijkheden, dus nog een keer terug naar Amerika. In 1923 probeerde hij het voor de derde keer, en bij deze gelegenheid kon hij het uitsteken. Hij ontving zijn sannyasa in hetzelfde jaar.
Ik vroeg Gurudas Maharaj om me eerlijk te vertellen wat hij nu voelde over hoe zijn leven was verlopen. Hij zei dat het heel gelukkig was afgelopen. maar hij adviseerde elke westerling die overweegt naar India te verhuizen om te werken en te leven om zichzelf niet voor de gek te houden dat hij de complete indiaan zou kunnen worden. Hij moet meer comfort hebben, een beter uitgebalanceerd dieet, completere accommodaties van elke soort dan de gemiddelde Indiaan – zoals Gurudas Maharaj zelf had afgesproken vanaf zijn derde reis. En om dat te doen, aangezien dit dingen zijn die de Orde zich niet kan veroorloven te verschaffen, betekent dat elke westerse toegewijde die zou willen werken en leven in de Orde in India, moet kunnen beschikken over een vast en permanent inkomen, hoewel dit niet groot hoeft te zijn. Toen, zei Gurudas Maharaj, dacht hij dat de schakelaar zou werken.
Je kreeg de indruk dat Atulananda enorm van het leven genoot. ‘Zelfs als ik er spijt van had gehad dat ik het Westen nooit meer zou zien,’ vertrouwde hij me toe, ‘zou ik er nu geen krijgen op drieëntachtig. Het is fijn om oud te zijn in India. In de goede oude VS ben je niet gewild als je oud bent. maar hier worden ouderen gerespecteerd. Kijk naar de manier waarop ze van me houden en me verwennen. ” Hij fonkelde: “In India is ouderdom echt een voordeel.”
Swami Atulananda wilde dat ik iets van hem terug zou nemen naar Ujjvala. We dachten erover na en besloten dat een nieuwe stok een leuk cadeau zou zijn. dus fietste ik naar een winkel naast de Brahma Kund en kocht een goede handgemaakte stok voor haar. Ik nam het mee terug naar Ujjvala; en Atulananda’s hardwarestok maakte vanaf dat moment deel uit van haar tot de dag dat ze stierf. Zelfs toen hebben we haar er niet van gescheiden, zodat zij en dat aandenken aan het land dat ze kende maar nooit te zien kreeg, samen werden gecremeerd.
