“Do we all believe in the same God?”
Mura Tichelaar
Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie
As a child I often asked myself how it could be that there are different versions of God. We had a Catholic God at home, at Grandpa and Grandma was a Reformed God, at Sofia was an Anglican God, then there was a Muslim God, a Hindu gods, a Maori God and so on.
So confusing: who’s right? Which is the true God?
As a child I hoped for an outcome like the game ‘who of the three’; the real God wants to arise now. Unfortunately, he didn’t.
But at the same time there was also a thought that God is love, and that as a good father he will understand my ignorance when I get to the gates of heaven later.
This whole universal “God’s happening” kept on my mind and I investigated.
So I found out that every culture has about the same creation story, that every culture has the same kind of stories about the history of the earth and the future of the earth. I found even more special that every culture has ‘spirits’ for certain phenomena that we as humans cannot really name. Such as eg transformation, manifestation, being in the ‘now’ and experiencing the divine.
In my search, priests, shamans, medicine men of old traditions kept telling me the same story. We all come from the same source with the same knowledge.
But where did it go wrong? Where did we lose each other? The Tower of Babel?
Now I am convinced that we all believe in the same god. We humans can only understand something if we can recognize it in ourselves. God is elusive matter to us, so we make an image of god or the divine that we can understand.
Then back to the earthly:
In 2012 we bought an old church with rectory to start our center.
We both dreamed of a center for personal and spiritual growth.
The church had been empty for 10 years and was used as a flea market in recent years. In addition, sometimes also rented out as temporary accommodation for various religious communities.
We were so happy with this place because traditionally a church is a place that is open to everyone, where you can get in touch with God by working on your personal and spiritual growth (traditionally the door of the church was always open) .
At the inauguration of the building, by a Balinese Hindu priest, we declared that this place would be restored to its former glory and be a place where people of all denominations go in and out, be present for a longer or short period , where everyone, including teachers and students, is equal and homely hospitality is paramount. To which the priest said: “you mean Ashram?”. Um … yes, that’s what we mean: -0
After 5 months of renovating, painting, cleaning etc. it was time to give the first workshops, but ……. not as many came as we had hoped.
At one point a spiritual teacher was present and in my doubts and anxiety I asked to speak to him. Because: no students = no money. No money = no payment. No payment = no building.
After my whole story he had 1 question for me:
Are you willing to accept that this is not your plan, but God’s plan? And that that plan has a completely different purpose than what you now have in mind? So if it is necessary to let go of all this here, so that someone else will do their things here?
A very big “NO” screamed inside me. Of course not, I didn’t go out of my way!
After some struggles with myself and my ego, I came to the realization that I shouldn’t see this building as property, but as a kind of loan from God.
It was funny that after this insight the students did come.
Jacob had more or less the same insights at the same time:
He became aware that the need for money to pay off a loan should not be a motivation to do your job. That is not the point, it is only ancillary and there is always a solution when necessary. The intention remains self-development, accessible to everyone.
It has helped release the money pressure, and we have also cut prices in half. And if someone does not have that either, then we look for other solutions.
8 Years passed, the moment of letting go of the building was there.
And behold; God had a plan!
A plan that we humans could not have known, because we have limited vision here on earth.
In November 2019, a delegation got out of the car, with a man dressed in orange in their midst. We were pleasantly surprised.
Suddenly the representative of the Vedanta Association Netherlands was on our doorstep in the person of Swami Sunirmalanda.
We immediately started talking and are still talking. There was no barrier of religion or origin, only equality. It immediately felt good and like a friendship. We saw and see God, spiritual development and personal development in the same way. Only in a different guise, because we have you.
We immediately started talking and are still talking. There was no barrier of religion or origin, only equality. It immediately felt good and like a friendship. We saw and see God, spiritual development and personal development in the same way. Only in a different guise, because we come from a different culture. We see and experience the same spiritual knowledge and principles.
The observations made earlier became true again.
Also that God has a (different) plan, in which we all have our part.
I am glad that Swami is continuing the plan, which once became material in 1915 by building a reformed church, in the form of the residence of Vedanta Netherlands.
We are happy and proud that we have been able to contribute to this over the past 8 years and hope that this place may grow into a place in the Netherlands where it is nice to be, where everyone feels at ease, equal and at home, Ashram!
We wish Vedanta Netherlands the best of luck with their new residence.
Nederlandse versie
‘Geloven we allemaal in dezelfde God?’
Als kind stelde ik mezelf vaak de vraag hoe het kon dat er verschillende versies van God zijn. Wij thuis hadden een katholieke God, bij opa en oma was een gereformeerde God, bij Sofia was een anglicaanse God, dan was er nog een moslim God, een hindoe goden, een Maori God en ga zo maar door.
Zo verwarrend: wie heeft het goed? Welke is de ware God?
Als kind hoopte ik op een uitkomst als bij het spelletje ‘wie van de drie’; wil de echte God nu opstaan. Helaas, hij deed het niet.
Maar tegelijkertijd was er ook een gedachte dat God liefde is, en dat hij als een goede vader begrip zal hebben voor mijn onwetendheid als ik later aan de hemelpoort kom.
Dit hele universele ‘Gods-gebeuren’ bleef me altijd bezighouden en ik ging op onderzoek uit.
Zo kwam ik er achter dat elke cultuur ongeveer hetzelfde scheppingsverhaal heeft, dat elke cultuur eenzelfde soort verhalen heeft over de geschiedenis van de aarde en de toekomst van de aarde. Nog bijzonderder vond ik dat iedere cultuur ‘spirits’ heeft voor bepaalde fenomenen die wij als mensen niet echt kunnen benoemen. Zoals bijv. transformatie, manifestatie, in het ‘nu’ zijn en ervaren van het goddelijke.
In mijn zoektocht vertelden priesters, sjamanen, medicijnmannen van oude tradities me steeds hetzelfde verhaal. We komen allemaal uit dezelfde bron met dezelfde kennis.
Maar waar ging het fout? Waar raakten wij elkaar kwijt? De toren van Babel?
Nu ben ik ervan overtuigd dat we allemaal in dezelfde god geloven. Wij mensen kunnen alleen iets begrijpen als we het kunnen herkennen in onszelf. God is voor ons ongrijpbare materie, dus maken we een beeld van god of het goddelijke wat we kunnen begrijpen.
Dan weer even terug naar het aardse:
In 2012 kochten we een oude kerk met pastorie om ons centrum in te beginnen.
Wij beiden droomden van een centrum voor persoonlijke en spirituele groei.
De kerk stond al 10 jaar leeg en was de laatste jaren in gebruik als rommelmarkt. Daarnaast soms ook verhuurd als tijdelijk onderkomen voor verschillende geloofsgemeenschappen.
We waren zo blij met deze plek omdat een kerk van oudsher een plek is die voor iedereen toegankelijk is, waar je in contact kunt komen met God door te werken aan je persoonlijke en spirituele groei (van oudsher was de deur van de kerk altijd open).
Bij de inzegening van het gebouw, door een Balinese hindoepriester, spraken we uit dat deze plek weer in z’n oude glorie hersteld zou worden en een plek mag zijn waar mensen van alle stromingen in en uit gaan, voor langere of korte tijd aanwezig zijn, waar iedereen, ook leraren en leerlingen gelijk aan elkaar is en huiselijke gastvrijheid voorop staat. Waarop de priester zei: “je bedoelt Ashram?”. Eh… ja, dat bedoelen we :-0
Na 5 maanden van verbouwen, verven, schoonmaken enz. was het tijd om de eerste workhops te geven, maar……. er kwamen niet zo veel als we gehoopt hadden.
Op zeker moment was er een spiritueel leraar aanwezig en in mijn twijfel en ongerustheid vroeg ik een gesprek met hem. Want: geen cursisten = geen geld. Geen geld = geen afbetaling. Geen afbetaling = geen gebouw.
Na m’n hele verhaal had hij 1 vraag voor me:
Ben je bereid te accepteren dat dit niet jouw plan is, maar een plan van god? En dat dat plan een heel andere bedoeling heeft dan dat jij nu voor ogen hebt? Dus als het nodig is dit alles hier weer los moet laten, zodat iemand anders zijn dingen hier gaat doen?
Een hele dikke ‘NEE’ schreeuwde er in mij. Natuurlijk niet, daarvoor heb ik me niet uitgesloofd!
Na wat worstelingen met mezelf en mijn ego kwam ik tot het besef dat i dit gebouw niet als eigendom moest zien, maar een soort van bruikleen van God.
Grappig was dat na dit inzicht de cursisten wel kwamen.
Jacob had min of meer dezelfde inzichten op hetzelfde moment:
Hij werd zich ervan bewust dat geldbehoefte om een lening af te betalen geen motivatie mag zijn om je werk te doen. Daar gaat het niet om, het is slechts bijkomend en er komt altijd een oplossing als het nodig is. De intentie blijft zelfontwikkeling, voor iedereen bereikbaar.
Het heeft geholpen om de gelddruk los te laten, en we hebben ook de prijzen gehalveerd. En als iemand dat ook niet heeft, dan zoeken we naar andere oplossingen.
8 Jaren gingen voorbij, het moment van loslaten van het gebouw was daar.
En ziedaar; God had een plan!
Een plan wat wij mensen niet hadden kunnen weten, omdat we maar beperkt zicht hebben hier op aarde.
In november 2019 stapte er een delegatie uit de auto, met in hun midden een man gekleed in oranje. We waren blij verrast.
Ineens stond de vertegenwoordiger van de Vedanta Vereniging Nederland op onze stoep in de persoon van Swami Sunirmalanda.
We raakten gelijk in gesprek en zijn nog steeds in gesprek. Er was geen belemmering van religie of afkomst, alleen gelijkheden. Het voelde gelijk goed en als een vriendschap. We zagen en zien God, spirituele ontwikkeling en persoonlijke ontwikkeling op dezelfde manier. Alleen in een ander jasje, omdat we uit een andere cultuur komen. We zien en ervaren dezelfde spirituele kennis en principes.
De constateringen van eerder werden weer bewaarheid.
Ook dat God een (ander) plan heeft, waarin wij allemaal onze rol hebben.
Ik ben blij dat Swami het plan, wat ooit in 1915 materieel werd door het bouwen van een gereformeerde kerk, voortzet in de vorm van de residentie van Vedanta Nederland.
Wij zijn blij en trots dat wij de afgelopen 8 jaar een steentje hebben mogen bijdragen hieraan en hopen dat deze plek mag uitgroeien tot een plek in Nederland waar het fijn toeven is, waar een ieder zich op z’n gemak, gelijkwaardig en thuis voelt, Ashram!
Wij wensen Vedanta Nederland voorspoed met hun nieuwe residentie.
Mura Tichelaar
is the contributor of this article. Mura Tichelaar and her husband, Jacob, focus on awareness and healing. The pivot of their work is the shamanic foundation. Mura, Jacob and family were the previous owners of the Vedanta house in Holland. We thank them for this article.