FIRST MEETINGS WITH SRI RAMAKRISHNA
Swami Shivananda
[Swami SHIVANANDA ( 1854 – 1934 ) met Sri Ramakrishna in 1880 in Calcutta. His father was legal adviser to Rani Rasmani and had already met the Master a number of times in Dakshineswar in the late 1850s. Swami Shivananda lived and served the Master and later practiced austere austerities in various holy places in India. The purity of his life earned him his popular name, Mahapurusha (great soul) given to him by Swami Vivekananda. After the death of Swami Brahmananda, Swami Shivananda became the second President of the Ramakirshna Order.]
When I was a boy I had a deep desire to know God and realize him.
Driven by that urge, I went to the Brahmo Samaj, and visited holy men whom I thought would be able to help me. What they advised me to do, I did. Family life didn’t appeal to me, even when I was young. The plight of the family put a premature end to my education. Being the only male child and having two dependent sisters, I had to go to Calcutta to look for a job. This made my heart very heavy, and I often cried and prayed to God, asking him to free me from all those bonds.
I first met Sri Ramakrishna in Calcutta at Ram Chandra Datte’s house. A relative of Ram Babu worked with me in the same office. He visited Sri Ramakrishna and often spoke to me about him. At that time, read about the Master in Keshab Chandra Sen’s newspaper, Dharma-tattva. However, I didn’t know where Dakshineswar was and how to get there. Later I was told by a relative of Ram Babu that it was opposite Bally Khal.
One Saturday that gentleman told me that the Master would visit Ram Babu’s house that day and I would be able to see him if I went there. I said : “The place is very close to where I live. I will definitely go.”
For years I had been eager to explore and understand the nature of samadhi. I genuinely wanted to know what it was exactly.
I had questioned many people but no one could have explained it to me. However, one person had said, “No one can realize samadhi at this time. I have only seen one man who has, and that is Ramakrishna Paramahamsa from Dakshineswar.”
That evening I went to Ram Babu’s house. I found the Master in a room full of people. The Master was in an ecstatic mood . I greeted him and sat down near him. You can imagine my surprise when I heard him speak eloquently on a subject I’ve been dying to know about——samadhi! I remember he weeded out about nirvikalpa samadhi. He said that few can achieve it and that if one does, his body dies after 21 days.
I did not speak to the Master on that occasion . A month later I went to Dakshineswar and got to know him. In the dim light of an oil lamp I saw the Master sitting cross-legged in his room with three or four others on the floor just in front of him. The small crowd suited me. I felt like I had known him for a long time . My heart was filled with joy. I saw in him my tender loving mother who was waiting for me. So with the confidence, faith, and assurance of a child, I surrendered myself to him and placed myself completely under his care. I was sure I had finally found the one I’d been looking for all those days. From that moment on I saw the Master as my mother. After this memorable visit, my life at home and work in the office became a burden. I often ran to him, either in Dakshineswar or Calcutta.
On my second or third visit, I was serving him when he suddenly touched my chest in an ecstatic mood. That touch made me lose outer consciousness and enter a deep meditative state. I don’t know how long I stayed in that state. As a result, everything was revealed to me. I realized that I am the Atman, eternal and free. I realized that the Master was the Lord, who was born as a man, for the good of mankind, and that I was on earth to serve him. He gave me a similar blessing on another day, under the banyan tree in the Panchavati.
Nevertheless, the Master would not let us rest on our laurels, but would continually urge us, with infinite patience, to taste the fruits of realization through our own efforts. He watched our efforts and directed us to move forward according to our temperament and at our own pace. Intolerance and fanaticism had no place in his life and teaching. He would accept people of all denominations with the same love and compassion. Getting in touch with him meant being spiritual forever.
To live with him was to live in the presence of God.
When we visited him, the thought of whether or not he was a divine incarnation never crossed our minds. We could not have imagined that he would create such a superhuman movement all over the world.
Who could have known then that the whole world would be intoxicated by this man, only three and a half cubits tall? He loved us very much.
It was the depth of his love that drew us to him. How shall I describe his love? It’s unspeakable! In our childhood we had had the experience of parental affection and didn’t think there could be anything greater. But when we came to the Master and felt his love, we found that the affection of our parents was of a lesser nature. After we got to him we had the feeling that we had come home, that we had wandered in a foreign land all those previous years. Whenever I came to Sri Ramakrishna, that was how I felt. I don’t know how others felt. The Master won me over at my very first meeting.
One day Sri Ramakrishna said, “Well, so many people come here. I rarely ask anyone about his home and family, or want to know about these things. But when I first met you, I felt that you belonged here, that I would like to know the details of your house, parents, etc. Can you tell me why? Where is your house and what is your father’s name?” In reply I told him that I was from Barasat and that my father’s name was Ramkanai Ghoshal.
Hearing this, the Master said: “Indeed! You are the son of Ramkanai Ghoshal! Now I understand why the Mother has awakened this desire in me for information about your house. I know your father very well. He is the lawyer of the estate of Rani Rasmani Rani and her family think of your father with great respect, and when he visits the garden of Dakshineswar they do everything to please him, arrange his accommodation, meals, servants, and such carefully He is certainly a highly evolved sadhaka (spiritual man).
” “In the early days —-1850s) when he came here, he took his bath in the Ganga, donned a red silk garment, and entered the Temple of the Mother. He looked like a real Bhairava (heavenly servant of Siva).
He was tall, stocky and fair-skinned, and his chest was always red. He meditated for a long time in Mother’s temple. And he used to always bring along a musician who sat behind him and sang devotional songs that symbolically described the nerve centers in the human body as well as songs about Mother Kali. Your father was absorbed in meditation, tears streaming down his cheeks. When he left the temple after the meditation, his face was red with spiritual emotion and no one would dare approach him.
“At that time I suffered from an unbearable burning sensation all over my body. When I met your father I said: “Well you are a devoted Mother and so am I. I’m also meditating a bit, but can you tell me why I feel a burning sensation all over my body? Look! The burning sensation is so intense that the hairs of my body have been singed. It is sometimes unbearable! ‘ Your father advised me to wear an amulet with the name of my chosen deity. Strange as it may seem; wearing this amulet immediately reduced the burning sensation.
Would you ask your father to visit me sometime? ”
At that time I lived in Calcutta and occasionally went home. My father was very happy when I told him about Sri Ramakrishna, and one day he came to see the Master. On another occasion, the Master said, “Your father’s spiritual practices were accompanied by a desire for worldly objects. As a result of his spiritual practices, he accumulated much wealth and also spent it spiritually nobly.
When I first went to see the Master, I often tended to cry. One night I cried. uncontrolled by the river, by the bakul tree.
The Master was in his room and he asked where I had gone. When I came back, he asked me to sit down and said, “The Lord is very pleased when someone calls to him. Tears of love wash away the mental impurities that have accumulated over the ages. It is very good to weep before God .”
Another day when I was meditating in the Panchavati grove, the concentration became very deep. The Master came to me from the pine grove, and as soon as he looked at me, I burst into tears. The Master stood still. I felt something creep up in my chest and I was overcome by a shock. The Master said my howling was not insignificant. It was a kind of ecstasy. I then followed him to his room where he gave me something to eat. The awakening of the kundalini was an easy thing for him.
EERSTE ONTMOETINGEN MET SRI RAMAKRISHNA
{Swami SHIVANANDA ( 1854 – 1934 ) ontmoette Sri Ramakrishna in 1880 in Calcutta Zijn vader was juridisch adviseur van Rani Rasmani en had eind jaren 1850 de Meester al een aantal keren ontmoet in Dakshineswar. Swami Shivananda leefde en diende de Meester en beoefende later sobere boetedoeningen in verschillende heilige plaatsen in India. De zuiverheid van zijn leven leverde hem zijn populaire naam op, Mahapurusha ( grote ziel ) hem gegeven door Swami Vivekananda. Na de dood van Swami Brahmananda, werd Swami Shivananda de tweede President van de Ramakirshna Order.}
Toen ik een jongen was had ik een diep verlangen om God te kennen en hem te realiseren.
Gedreven door die drang ging ik naar de Brahmo Samaj , en bezocht heilige mannen van wie ik dacht dat ze in staat zouden zijn om me te helpen. Wat ze me adviseerden te doen , deed ik. Het familieleven had geen aantrekkingskracht op mij , zelfs niet toen ik jong was. Door de benarde omstandigheden van het gezin kwam er voortijdig een einde aan mijn opleiding. Omdat ik het enige mannelijke kind was en twee afhankelijke zusters had, moest ik naar Calcutta gaan om een baan te zoeken. Dit maakte mijn hart erg zwaar , en ik huilde en bad vaak tot God , en vroeg hem om miij van al die banden te bevrijden.
Ik ontmoette Sri Ramakrishna voor het eerst in Calcutta in het huis van Ram Chandra Datte. Een familielid van Ram Babu werkte met mij in hetzelfde kantoor. Hij bezocht Sri Ramakrishna en sprak vaak met mij over hem. In die tijd las over de Meester in de krant van Keshab Chandra Sen, Dharma – tattva. Ik wist echter niet waar Dakshineswar was en hoe ik daar moest komen. Later werd mij door een familielid van Ram Babu verteld dat het tegenover Bally Khal lag.
Op een zaterdag vertelde die heer me dat de Meester die dag het huis van Ram Babu zou bezoeken en ik hem zou kunnen zien als ik daarheen ging. Ik zei : ” De plaats is heel dicht bij waar ik woon. Ik zal zeker gaan.”
Jarenlang was ik gretig geweest om de aard van samadhi te onderzoeken en te begrijpen. Ik wilde oprecht weten wat het precies was.
Ik had veel mensen ondervraagd maar niemand had het me kunnen uitleggen. Een persoon echter had gezegd: ” Niemand kan in deze tijd samadhi realizeren . Ik heb maar een man gezien die dat wel heeft gedaan , en dat is Ramakrishna Paramahamsa uit Dakshineswar. ”
Die avond ging ik naar het huis van Ram Babu. Ik trof de Meester aan in een kamer vol mensen. De Meester was om Het een extatische stemming . Ik groette hem en ging vlakbij hem zitten. Je kunt je mijn verbazing voorstellen toen ik hem welsprekend hoorde praten over een onderwerp waarover ik zo graag had willen weten——samadhi! Ik herinner me dat hij uitwiedde over nirvikalpa samadhi. Hij zei dat maar weinigen het kunnen bereikenendat als iemand het bereikt , zijn lichaam na 21 dagen afsterft.
Ik heb bij die gelegenheid niet met de Meester gesproken . Een maand later ging ik naar Dakshineswar en leerde hem kennen. In het schemerlicht van een olielamp zag ik de Meester zitten in kleermakerszit in zijn kamer met nog drie of vier anderen op de grond vlak voor hem zittend. Het kleine publiek pastte bij mij. Ik voelde me alsof ik hem al heel lang kende . Mijn hart werd vervuld met vreugde. Ik zag in hem mijn tedere liefhebbende moeder die op mij wachtte. Dus met het vertrouwen, geloof en de zekerheid van een kind, gaf ik mezelf aan hem over en stelde me volledig op onder zijn hoede. Ik was er zeker van dat ik hem eindelijk had gevonden naar wie ik al die dagen had gezocht. Vanaf dat moment zag ik de Meester als mijn moeder. Na dit gedenkwaardige bezoek werd mijn leven thuis en werk op kantoor een last. Ik rende vaak naar hem toe, hetzij in Dakshineswar of Calcutta.
Tijdens mijn tweede of derde bezoek diende ik hem toen hij plotseling in een exstatische stemming mijn borst aanraakte. Die aanraking maakte dat ik het uiterlijk bewustzijn verloor en in een diepe meditatieve staat terecht kwam. Ik weet niet hoe lang ik in die staat ben gebleven. Als gevolg, werd alles aan mij geopenbaard. Ik realiseerde me dat ik de Atman ben , eeuwig en vrij. Ik besefte dat de Meester de Lord was , die als mens werd geboren , voor het welzijn van de mensheid, en dat ik op aarde was om hem te dienen.. Hij gaf me een gelijksoortige zegening op een andere dag , onder de banyan boom in de Panchavati.
Desalniettemin zou de Meester ons niet op onze lauweren laten rusten, maar zou hij ons voortdurend, met oneindig geduld, aansporen om de vruchten van realisatie te proeven door onze eigen inspanningen. Hij keek naar onze inspanningen en stuurde ons aan om vooruit te gaan volgens ons temperament en in ons eigen tempo. Intolerantie en fanatisme hadden geen plaats in zijn leven en lering. Hij zou mensen van alle denominaties met dezelfde liefde en medegevoel accepteren. Met hem in contact komen betekende voor altijd spiritueel zijn.
Met hem leven was leven in de tegenwoordigheid van God.
Toen we hem bezochten kwam de gedachte of hij wel of niet een goddelijke incarnatie was nooit bij ons op. We konden niet voorzien dat hij over de hele wereld zo’n bovenmenselijke beweging zou creeren.
Wie kon toen weten , dat de hele wereld bedwelmd zou raken door deze man, slechts drie en een half el lang? Hij hield veel van ons.
Het was de diepte van zijn liefde die ons naar hem toe trok. Hoe zal ik zijn liefde beschrijven? Het is onuitsprekelijk ! In onze kinderjaren hadden we de ervaring van ouderlijke genegenheid gehad en dachten niet dat er iets groters kon zijn. Maar toen we bij de Meester kwamen en zijn liefde voelden ontdekten we dat de genegenheid van onze ouders van mindere aard was. Nadat we bij hem waren gekomen hadden we het gevoel dat we thuis waren gekomen, dat we al die voorgaande jaren in een vreemd land hadden rondgezworven. Telkens als ik naar Sri Ramakrishna kwam, was dat hoe ik me voelde. Ik weet niet hoe anderen zich voelden. De Meester heeft me gewonnen bij mijn allereerste ontmoeting.
Op een dag zei Sri Ramakrishna : ” Nou , zoveel mensen komen hier. Ik vraag zelden iemand naar zijn huis en familie, of wil ik iets over deze dingen weten. Maar toen ik je voor het eerst ontmoette, voelde ik dat je hier thuishoorde, dat ik graag de bijzonderheden van je huis , ouders , e.d. wilde weten. Kun je me vertellen waarom ? Waar is je huis en wat is de naam van je vader?” Als antwoord vertelde ik hem dat ik uit Barasat kwam en dat mijn vader’s naam Ramkanai Ghoshal was.
Toen hij dat hoorde , zei de Meester: ” Inderdaad ! Jij bent de zoon van Ramkanai Ghoshal! Nu begrijp ik waarom de Moeder dit verlangen bij mij heeft gewekt voor informatie over je huis. Ik ken je vader heel goed. Hij is de advocaat van het landgoed van Rani Rasmani . Rani en haar familie denken met veel respect over je vader, en wanneer hij de tuin van Dakshineswar bezoekt, doen ze er alles aan om het hem naar de zin te maken, regelen zijn accomodatie , maaltijden , bedienden, en dergelijke zorgvuldig. Hij is zeker een hoogontwikkelde sadhaka ( spirituele man ).
” ” In de vroege dagen —-1850s) wanneer hij hier kwam , nam hij zijn bad in de Ganga, trok een rood zijden kledingstuk aan, en ging de tempel van de Moeder binnen. Hij zag eruit als een echte Bhairava ( hemelse dienaar van Siva).
Hij was lang, stevig en had een lichte huidskleur, en zijn borst was altijd rood. Hij mediteerde lange tijd in de tempel van Moeder. En hij bracht voorheen altijd een muzikant mee die achter hem zat en toegewijde liederen zong die symbolisch de zenuwcentra in het menselijk lichaam beschreven evenals liederen over Moeder Kali. Je vader was geabsorbeerd in meditatie, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Als hij na de meditatie de tempel verliet was zijn gezicht rood van spirituele emotie en niemand zou hem durven benaderen.
” In die tijd leed ik aan een ondraaglijk branderig gevoel over mijn hele lichaam. Toen ik je vader ontmoette zei ik : ” Nou je een toegewijde blz 118/ 119 van de Moeder en ik ook. Ik ben ook een beetje aan het mediteren, maar kun je me vertellen waarom ik een branderig gevoel over mijn hele lichaam voel? Kijk ! Het branderige gevoel is zo intens dat de haren van mijn lichaam zijn geschroeid. Het is soms ondraaglijk! ‘ Je vader raadde me aan een amulet te dragen met de naam van mijn uitverkoren godheid. Hoe vreemd het ook mag lijken; met het dragen van dit amulet nam het branderige gevoel meteen af.
Zou je je vader willen vragen me een keer te bezoeken? ”
In die tijd woonde ik in Calcutta en ging af en toe naar huis .Mijn vader was erg blij als ik hem over Sri Ramakrisha vertelde , en hij kwam op een dag om de Meester te zien. Bij een andere gelegenheid zei de Meester: ” De spirituele oefeningen van je vader gingen gepaard met een verlangen naar wereldse voorwerpen. Als resultaat van zijn spirituele praktijken vergaarde hij veel rijkdom en gaf deze spiritueel ook nobel uit.
Toen ik de Meester voor het eerst ging bezoeken, had ik vaak de neiging om te huilen. Op een nacht huilde ik. ongecontroleerd bij de rivier, bij de bakul-boom.
De Meester was in zijn kamer en hij vroeg waar ik naar toe was gegaan. Toen ik terugkwam, vroeg hij me te gaan zitten en zei: ” De Lord is zeer verheugd als iemand tot hem roept. Tranen van liefde wassen de mentale onzuiverheden weg die zich door de eeuwen hebben opgehoopt. Het is erg goed om voor God te huilen . ”
Op een andere dag toen ik mediteerde in het Panchavati- bosje , werd de concentratie erg diep. De Meester kwam naar me toe vanuit het dennenbosje, en zodra hij me aankeek, barstte ik in tranen uit. De Meester stond stil. Ik voelde iets in mijn borst omhoog kruipen en ik werd overvallen door een schok. De Meester zei dat mijn gehuil niet onbeduidend was. Het was een soort extase. Ik volgde hem toen naar zijn kamer waar hij me iets te eten gaf. Het ontwaken van de kundalini1 was een gemakkelijke zaak voor hem. Hij kon dit zelfs doen zonder een aanraking, slechts door een blik.
Mary Saaleman
is a Vedantist since three decades. Her life is Mother, Ramakrishna and Swamiji. She is a student of the lives of the Master, Mother and Swamiji and the Gospel of Sri Ramakrishna.
is een vedantist sinds drie decennia. Haar leven is Moeder, Ramakrishna en Swamiji. Ze bestudeert de levens van de Meester, Moeder en Swamiji en het evangelie van Sri Ramakrishna.