Sri Ramakrishna’s Days in Dakshineswar -2
[Continued from the Previous issue]
At that time we slept on the floor of his room. Before going to sleep, the Master told us how to fall asleep. He would say that if we lay flat on our backs and visualize Mother in our hearts as we fell asleep, we would have spiritual dreams. He asked us to think about spiritual things as we fell asleep. During the summer we slept on the porch and were plagued by mosquitoes.
The Master saw Swami Brahmananda as Gopala (the boy Krishna). Occasionally he would send him home to visit his relatives at home, but as Swami Brahmananda. When he was not with him, the Master had great difficulty managing himself. One evening at 1:00 am, the Master came to the veranda where I was sleeping and asked, “Can you chant Gopala’s name to me! I sang for an hour. Some evenings when he had no one around, he called the night watchman to chant the name of Rama to him.What a love the Master had for the name of God.
We saw how little the Master slept. Every now and then he would only sleep an hour or half an hour at most.
Most of the time he was absorbed in samadhi and the rest of the time he was in spiritual moods.
These moods were very pronounced in the night.
He would repeat Mother or Hari’s name all night long. When we stayed with the Master in Dakshineswar, we were in awe. He hasn’t slept at all. Whenever we woke up, we heard him talking to the Divine Mother in a state of spiritual intoxication. He paced back and forth in the room, muttering unintelligibly. Sometimes he would wake us up in the middle of the night and say, “Hello, my dear boys! Have you come here to sleep? If you sleep all night, when shall we call on God?” As soon as we heard his voice, we quickly sat up and began to meditate.
Some days he would start with Kirtan ( devotional singing ) accompanied by drums and symbales , and we would go with him. Usually he sang only the names of God, occasionally improvising with words and sentences. Sometimes he danced in ecstasy.
Ah! How graceful was his dancing!
He would then be transformed beyond recognition. It. is unfortunately impossible to describe his unique spiritual rapture!
He had an unusual sweet voice, like we’ve never heard anywhere else.
The Kirtan would go on into the late hours. The Master’s ecstasy was infectious and enraptured everyone around him, and the constant repetition of the Lord’s name made the place a heaven on earth.
With what joy we passed our days with the Master!
We saw how on a day like this (Janmashtami, the birthday of Sri Krishna) the Master went into samadhi more often. Despite his efforts, he would not be able to control his spiritual zeal.
The natural tendency of his mind was to go high. By sheer force he would bring it to this earth plane. Divine Mother kept his mind at a lower level for the good of the world. Ah! What a view! He would be so beside himself with mental emotion that he could hardly speak. How great was his love for God!
Tears rolled down his cheeks like streams. We have never seen anyone else shed such tears of love and devotion.
Here and there in the Gospel of Sri Ramakrishna we find short descriptions of that love.
Can it be described in any other way?! Only he who saw it can understand.
Spiritual emotion, samaddhi and similar experiences were daily occurrences for him.
Master Mahashaya ( M. ) could not attend every day. to be. He visits the Master in Dakshineswar or elsewhere on Saturday, Sunday or such a holiday and he tried to keep track of what was happening in the present moment. While descending from nirvikalpa samaddhi (transcendental experience), and still seeds under the influence, Sri Ramakrishna tried to describe that state, but he was never successful. Finally, he would say, “I’d love to tell you about it, but I can’t. Someone’s shutting my mouth.” It’s really indescribable. “Only he who has had the experience can understand it.”
One day a great musician came to Dakshineswar with the idea of entertaining Sri Ramakrushna. He was an accomplished musician and he sang beautifully. He started singing songs about Shiva, but after hearing only one or two songs, the Master became absorbed in samaddhi. His face turned red and he pulsed with a divine presence. In addition, his figure appeared larger than usual and his hair stood on end. How can I describe that sight? A long time passed and the Master still did not return to the normal energy level . As the singing continued, everyone was speechless with amazement. Never we had not seen the Master in such deep absorption, nor had we seen his form appear so great.
After some ride the Master suddenly exclaimed: “Oh! Oh! as if he were in agony within. With great difficulty he said: “Sing of the Mother. We understood what he wanted, and the singer was asked to sing from the Mother. As the songs continued, the Master slowly descended to the normal level. Later he said that his mind was immersed in deep samaddhi on that day and that. he’d had a hard time getting it down.
The Master did not like to stay long in nirvikalpa samaddhi. He had come for the good of the world, and if he stayed in the nirvikalpa state, he could not continue his work. Therefore, he wanted to maintain the attitude of a devotee in the company of devotees. Meditation on Shiva represents the nirvikalpa state. In that state there is neither creation nor the world of living entities.
The natural tendency of Sri Ramakrishna’s mind was to go to the nirvikalpa state so that he would harbor an insignificant desire to lower his mind. to fetch. Everything about him was unique!
Dagen in Dakshineswar -2
In die tijd sliepen we op de vloer van zijn kamer.Voor het slapengaan vertelde de Meester ons hoe we moesten inslapen. Hij zou zeggen dat als we plat op onze rug zouden liggen en Moeder visualiseren in ons hart, terwijl we in slaap vielen, we spirituele dromen zouden hebben. Hij vroeg ons aan spirituele dingen te denken terwijl we in slaap vielen. Gedurende de zomer sliepen we op de veranda en werden we geplaagd door muggen.
De Meester zag Swami Brahmananda als Gopala ( de jongen Krishna ) . Nu en dan stuurde hij hem naar huis om zijn familieleden thuis te bezoeken, maar als Swami Brahmananda. niet bij hem was, had de Meester grote moeite zichzelf te managen.. Op een avond om 1.00 a.m. kwam de Meester naar de veranda waar ik sliep en vroeg, ” Kun je de naam van Gopala voor mij chanten! Ik zong een uur lang. Op sommige avonden dat hij niemand om zich heen had, riep hij de nachtwaker om de naam van Rama voor hem te chanten. Wat een liefde had de Meester voor de naam van God.
We zagen hoe weinig de Meester sliep. Af en toe sliep hij hooguit een uur of een half uur op zijn hoogst.
Het grootste deel van de tijd was hij geabsorbeerd in samadhi en de rest van de tijd verbleef hij in spirituele stemmiingen.
Deze stemmingen kwamen erg uitgesproken naar voren in de nacht.
Hij zou de hele nacht de naam van Moeder of Hari herhalen . Toen we bij de Meester in Dakshineswar logeerden , waren we vol ontzag. Hij heeft helemaal niet geslapen. Telkens als we wakker werden, hoorden we hem praten met de Goddelijke Moeder in een staat van spirituele dronkenschap. Hij ijsbeerde heen en weer in de kamer, terwijl hij onverstaanbaar mompelde. Soms maakte hij ons wakker in het midden van de nacht en zei: ” Hello, mijn lieve jongens! Zijn jullie hier gekomen om te slapen? Als jullie de hele nacht slapen, wanneer zullen we dan God aanroepen?” Zodra we zijn stem hoorden, gingen we snel rechtop zitten en begonnen te mediteren.
Op sommige dagen begon hij met Kirtan ( devotioneel zingen ) begeleidt door trommels en symbalen , en we zouden met hem meegaan. Gewoonlijk zong hij alleen de namen van God, af en toe improviserend met woorden en zinnen. Soms danste hij in extase.
Ah! Hoe sierlijk was zijn dansen!
Hij zou dan onherkenbaar getransformeerd zijn. Het. is helaas onmogelijk om zijn unieke spirituele vervoering te beschrijven!
Hij had een ongewone lieve stem , zoals we nog nooit ergens anders hebben gehoord.
De Kirtan zou doorgaan tot in de late uren. De extase van de Meester werkte aanstekelijk en maakte iedereen om hem heen in vervoering, en de constante herhaling van de naam van de Lord maakte van de plaats een hemel op aarde.
Met wat een vreugde brachten we onze dagen door met de Meester!
We zagen hoe de Meester op een dag als deze ( Janmashtami, de geboortedag van Sri Krishna) vaker in samadhi ging. Ondanks zijn inspanningen zou hij zijn spirituele ijver niet kunnen beheersen.
De natuurlijke neiging van zijn geest was om hoog te gaan. Door pure kracht zou hij het naar dit aardse vlak brengen. De Goddelijke Moeder hield zijn geest op een lager niveau voor het welzijn van de wereld. Ah! Wat een uitzicht! Hij zou zo buiten zichzelf zijn van geestelijke emotie dat hij nauwelijks kon praten. Hoe groot was zijn liefde voor God!
Tranen rolden als stromen over zijn wangen. We hebben nog nooit iemand anders zulke tranen van liefde en toewijding zien vergieten.
Hier en daar vinden we in de Gospel van Sri Ramakrishna korte beschrijvingen van die liefde.
Kan het op een andere manier worden beschreven?! Alleen hij die het zag, kan begrijpen.
Spirituele emotie, samaddhi en dergelijke ervaringen waren dagelijkse gebeurtenissen voor hem.
Meester Mahashaya ( M. ) kon niet elke dag aanwezig. zijn. Hij bezoekt de Meester in Dakshineswar of ergens anders op zaterdag, zondag of op zo ‘ n feestdag en hij probeerde bij te houden wat er gebeurde in het huidige moment. Terwijl hij afdaalde van nirvikalpa samaddhi ( transcendentale ervaring) , en nog seeds onder invloed was , probeerde Sri Ramakrishna die toestand te beschrijven, maar hij was nooit succesvol. Uiteindelijk zou hij zeggen: ” Ik zou je er graag over vertellen, maar ik kan. het niet. Iemand houdt mijn mond dicht. ” Echt die toestand is niet te beschrijven. ” Alleen hij die de ervaring heeft gehad kan het verstaan.’
Op een dag kwam een geweldige muzikant naar Dakshineswar met het idee om Sri Ramakrushna te vermaken. Hij was een ervaren muzikant en hij zong prachtig. Hij begon met het zingen van liederen over Shiva, maar nadat hij slechts een of twee liederen had gehoord raakte de Meester geabsorbeerd in samaddhi. Zijn gezicht werd rood en hij pulseerde met een goddelijke aanwezigheid. Bovendien leek zijn figuur groter dan normaal en zijn haar stond overeind. Hoe kan ik die aanblik beschrijven? Er ging een lange tijd voorbij en de Meester kwam nog steeds niet naar het normale energie niveau . Terwijl het zingen doorging was iedereen sprakeloos van verbazing. Nooit hadden we de Meester in zo’ n diepe absorptie gezien, noch hadden wij zijn gestalte zo groot zien verschijnen.
Na enige rijd riep de Meester plotseling uit : ” Oh! Oh! alsof hij vanbinnen ondraaglijke pijn leed. Met veel moeite zei hij: ” Zing van de Moeder . ” We begrepen wat hij wilde, en de zanger werd gevraagd van de Moeder te zingen. Terwijl de liederen voortduurde daalde de Meester langzaam af naar. het normale niveau. Later zei hij dat zijn geest op die dag in diepe samaddhi was ondergedompeld en dat. hij het moeilijk had gehad om hem naar beneden te krijgen.
De Meester hield er niet van om lang in nirvikalpa samaddhi te blijven. Hij was gekomen voor het welzijn van de wereld, en als hij in de nirvikalpa staat verbleef , kon hij zijn werk niet voortzetten. Daarom wilde hij de houding van een toegewijde behouden in het gezelschap van toegewijden. Meditatie op Shiva vertegenwoordigt de nirvikalpa staat. In die staat is er noch de schepping , noch de wereld van de levende wezens.
De natuurlijke neiging van Sri Ramakrishna ‘ s geest was om naar de nirvikalpa staat te gaan, zodat hij een onbeduidend verlangen zou koesteren om zijn geest neer te. halen. Alles aan hem was uniek!
Uitgegeven en vertaalt , en met een biografische introductie, door Swami Chetanananda.
Advaita Ashrama , Kolkata
Mary Saaleman
is a Vedantist since three decades. Her life is Mother, Ramakrishna and Swamiji. She is a student of the lives of the Master, Mother and Swamiji and the Gospel of Sri Ramakrishna.
is een vedantist sinds drie decennia. Haar leven is Moeder, Ramakrishna en Swamiji. Ze bestudeert de levens van de Meester, Moeder en Swamiji en het evangelie van Sri Ramakrishna.
