What is life?
Corné van Nijhuis
What is life? On the one hand, such a question leads to simple answers, such as “It is existence” or “everything that breathes is life”. But that makes it no more than just another phrase of the same, or an aspect of the “greater picture.” On the other hand, such a question sometimes leads to very scientific or philosophical considerations, where we arrive at a description with a lot of difficult words that should cover its totality as much as possible. Both options are of course possible and one is not necessarily better than the other. But you could also approach it differently by describing more in images that in themselves can have a lot of eloquent expressions. Personally, in these cases I always try out multiple perspectives to see what suits me best to answer such a question.
When it comes to the question “What is (human) life?” visualization works best for me. Perhaps because ‘life’ for me can not be expressed in words satisfactorily. And an image leaves the necessary room for interpretation, because not everyone thinks the same, while everyone clearly feels what you mean (that does not mean ‘unambiguously understand’). But what is the visualization that I consider to be a symbol for “life”? For me that is the image of a river. Life is like a river.
A river has a scattered beginning. Somewhere drops of water fall, the snow melts or bubbles rise up from below. It is difficult to pinpoint exactly from where. If the drop falls to the ground, does the ice turn into water, or does the water come to the surface between the top rock? Say it. And so it is with man. Is it the moment of intercourse, the moment of fertilization of the egg, is it somewhere during the pregnancy or the moment of birth? It is a choice that everyone can make for themselves, because objective scientific evidence cannot be provided. In other words, if you want to put it into words, it’s a matter of definition. But there is no absolute truth about this. In any case, we can say that both a river and a physical human being are born “from the earth”.
And from the beginning the river develops slowly, crawling its way down the hill. Growing sometimes into a roaring whole that flows through its surroundings. Man, too, starts slowly, learns to crawl before walking, talking and running and yelling every now and then. All expressions of human life.
Gradually, the river reaches various plateaus, causing it to slow down and sometimes to speed up again. Sometimes in a relaxed way almost standing still, but at other times accelerating and roaring. Life is like that too. Along the way we encounter peaks and troughs, but most of the time we make it by staying ‘in the flow’.
Some rivers become great streams, feeding the great oceans of the world. Others end up in dead-end lakes or pools. This too can happen in life, some become world famous and others live a quiet, almost invisible life of their own. But somewhere, somewhere the river ends and the current goes up into the waves of the ocean or flows out into an inland body of water. And where is that point. You can also choose here. Is it the coastline, the visible outflow area that extends into the sea or only where there is no longer any difference between fresh and salt water? That too symbolizes the end of human life. Is that the last breath? The moment when all life has disappeared from the body? Or maybe even after that or maybe never and life continues on another level or dimension? This is also a choice that everyone can make for themselves. There is no absolute truth here either. And here too we can at least say that “physical man” is returning to earth.
In addition to the elusiveness of the course of life, the river also symbolizes the elusiveness of humans. For is the river the flowing water or the bed in which the water runs and how about that at different times, the water and the bed have changed, but it is still the same river. From that perspective too, we can see man as a constantly changing whole, physically and mentally. Constantly changing, yet we always see ourselves as the same person: me.
For me, the foregoing is a special example of how beautifully a visualization symbolizes a mental concept. So not a mind-bending definition or just a synonym, but a self-explanatory image. At the same time, I hope to have provided insight into my vision of ‘life’. I hope to have given you inspiration for your image when the question is asked: what is life?
Good vibes!
Wat is het leven?
Corné van Nijhuis
Wat is het leven? Enerzijds leidt zo’n vraag tot eenvoudige antwoorden, zoals “dat is het bestaan” of “alles wat ademt”. Maar daarmee is het niet meer dan slechts een ander woord of een aspect van het ‘grotere geheel’. Anderzijds leidt zo’n vraag soms tot hele wetenschappelijke of filosofische beschouwingen, waar we met heel veel moeilijke woorden tot een beschrijving komen die de totaliteit ervan maximaal moet afdekken. Beide opties zijn natuurlijk mogelijk en de een is niet persé beter dan de ander. Maar je zou het ook anders kunnen benaderen door meer in beelden te beschrijven die op zich zelf veel zeggingskracht kunnen hebben. Persoonlijk probeer ik in deze gevallen altijd meerdere perspectieven uit om te zien wat voor mij het beste past om zo’n vraag te beantwoorden.
Als het gaat om de vraag “Wat is het (menselijk) leven?” werkt voor mij een visualisering het beste. Wellicht omdat ‘het leven’ eigenlijk voor mij niet bevredigend in woorden te vatten is. En een beeld laat de noodzakelijke ruimte voor interpretatie, want niet iedereen denkt hetzelfde, terwijl toch iedereen helder aanvoelt wat je bedoeld (dat wil nog niet zeggen ‘eenduidig begrijpen’). Maar wat is dan de visualisering die ik symbool vind staan voor “het leven”. Voor mij is dat het beeld van een rivier. Het leven is als een rivier.
Een rivier heeft een diffuus begin. Ergens vallen druppels water, smelt de sneeuw of borrelt het vanonder op. Waar precies is moeilijk te duiden. Als de druppel op de grond valt, het ijs overgaat in water of het water tussen de bovenste steen aan de oppervlakte komt? Zeg het maar. En zo is dat ook met de mens. Is het het moment van gemeenschap, het moment van bevruchting van de eicel, is het ergens gedurende de zwangerschap of het moment van de geboorte? Het is een keuze die ieder zelf mag bepalen, omdat objectief wetenschappelijk bewijs niet te leveren valt. Of anders gezegd, het is als je het met woorden wilt vatten een kwestie van definitie. Maar een absolute waarheid daarover bestaat niet. Daarbij kunnen we in elk geval wel zeggen dat zowel een rivier als een fysiek mens “uit de aarde” wordt geboren.
En vanaf het ontstaan ontwikkeld de rivier zich langzaam, vindt hij kruipend zijn weg de heuvel af. Daarbij uitgroeiend tot soms een bulderend geheel dat door zijn omgeving stroomt. Ook de mens begint langzaam, leert kruipen voordat hij gaat lopen, gaat praten en rennen en zo n u en dan schreeuwen. Allemaal uitingen van het menselijk leven.
Gaandeweg bereikt de rivier verschillende plateaus waardoor hij vertraagd en soms weer even versneld. Soms op een ontspannen manier zelfs bijna stilstaand, maar op een ander moment versnellend en bulderend. Ook het leven is zo. Onderweg komen we pieken en dalen tegen, maar meestal redden we het door ‘in de flow’ te blijven.
Sommige rivieren worden grootse stromen, waardoor ze de grote oceanen van de wereld voeden. Anderen raken verzeild doodlopende meertjes of poelen. Ook dit kan in het leven gebeuren, sommigen worden wereld beroemd en anderen leven een rustig bijna onzichtbaar eigen leven. Maar ergens, ergens eindigt de rivier en gaat de stroom op in de golven van de oceaan of vloeit het uit in een binnenwater. En waar dat punt is. Ook hier kun je kiezen. Is het de kustlijn, het zichtbare uitstroom gebied dat tot in de zee rijkt of pas daar waar geen verschil meer bestaat tussen het zoete en zoute water? Ook dat staat symbool van het einde van het menselijk leven. Is dat de laatste adem? Het moment dat al het leven uit het lichaam is verdwenen? Of misschien zelfs daarna of wellicht nooit en gaat het leven op een ander niveau of in een andere dimensie door? Ook dit is een keuze die ieder zelf mag maken. Absolute waarheid is er ook hier niet. En ook hier kunnen we in elk geval zeggen dat “de fysieke mens” naar de aarde terugkeert.
Naast de ongrijpbaarheid van het verloop van het leven staat de rivier ook symbool voor de ongrijpbaarheid van de mens. Want is de rivier het stromend water of de bedding waarin het water loopt en hoe zit dat op verschillende momenten, het water en de bedding zijn veranderd, maar het is toch nog steeds dezelfde rivier. Ook vanuit dat perspectief kunnen we de mens zien als een zich voortdurend veranderd geheel, in fysieke en mentaal opzicht. Continu in verandering, maar toch zien we onszelf steeds als dezelfde mens: ik.
Voor mij is het voorgaande een bijzonder voorbeeld voor hoe mooi een visualisering symbool staan voor een mentaal concept. Dus niet een hoofdbrekende definitie of gewoon een synoniem, maar een zichzelf verklarend beeld. Tegelijk hoop ik inzicht te hebben gegeven in mijn visie op ‘het leven’. Ik hoop je inspiratie te hebben gegeven voor jouw beeld als de vraag gesteld wordt: wat is het leven?
Good vibes!
About the Author
Corné van Nijhuis
Mr Corne van Nijhuis is a scholar, deeply involved in the scientific study of philosophy and spirituality. Having been successful in his field, Mr Corne van Nijhuis has dedicated his time to the study and practice of Vedanta. Readiness to help always, a seeking mind, are some of his outstanding qualities. He has been a regular contributor to this magazine.