Maya
Corné van Nijhuis
Scroll naar beneden voor de nederlandse versie
The concept of “Maya” is central to Advaita Vedanta, but is often explained in a somewhat simplistic way. For example, Maya is often explained with descriptions such as “the world is an illusion” or “the world does not really exist, it is a figment of man, only imagination”. These kinds of statements may be correct from one reference point, but they are also incorrect from other reference points. Take a flying plane as an example. When you are in it, the plane doesn’t move relative to you, but when you’re on the ground, the plane does move relative to you. When you are in space, both the Earth and the plane move. So it is important to state the frame of reference when such statements are made. That is why it seems sensible to first clearly define some conveniences in advance:
Satyam: Real or Absolutely Real
Something that is always true / exists in every time period: past, present, future.
Tuccham: unreal
Something that doesn’t exist, a figment of the imagination, like rabbit horns.
Mithya: Unreal
Something that is neither Satyam nor Tuccham. Relatively real. A dependent reality.
Avidya: Ignorance in the individual.
The cosmic force that causes false perception.
Maya: Universal ignorance.
The cosmic force that causes misunderstandings.
It is the appearance of Avidya on a cosmic level.
Avarana: the covering power of Avidya.
Vikshepa: The Projection Power of Avidya
Adhyasa: Superimposition or “superimposed”
The classic example of mithya caused by avidya is a rope on the ground mistaken for a snake. The avarana or covering power of avidya hides the reality of the rope. The vikshepa or projection power of avidya leads one to believe it is a snake. This type of error is the result of adhyasa or superimposition. Another example of Mithya is the ocean and waves. Both are Mithya, because both the ocean and the waves are just water, but with different shapes. They depend on water for their existence. Oceans and waves exist. They are not illusory in nature.
We can go one step further and explore matter and consciousness. The existence of an object can only be proven when it is perceived. But suppose there is an object that has never been seen. No one would recognize that object as valid! There must first be some consciousness to observe this object, to prove its existence. So every object depends on Consciousness to be validated. So the object is Mithya. However, consciousness itself is proof of its own existence. Even when I am floating in deep space with nothing around me, I know that I am and therefore I myself am the proof of my existence. Therefore, Advaita Vedanta says that Consciousness has an “independent existence” (Satyam) and that every object or matter has a “dependent existence” (Mithya). Vedanta thus tells us that only Consciousness (Brahman) Satyam, absolutely Real.
Maya tattva “is the principle of the power of the Absolute. It is the principle that puts a veil over the pure Consciousness in man. It is the limiting power of the Unlimited One (maha maya). It is therefore the “material cause” of the physical manifestation. It is also the source of the five limitations (kancukas) of man. These restrictions envelop the individual soul and form the restrictions imposed on it. These are limitations of: time (kãla), space (niyati), attachment (raga), knowledge (vidya) and order (kalã). The limitations caused by Maya also create the distinction between the “causal body”, the “subtle body” and the “gross body”, leading to a sense of separateness.
Maya thus is a “state of being,” a perspective caused by the imperfect discriminative intelligence (buddhi), which is an aspect of Prakriti and is closest in the hierarchy to pure consciousness. From that limited perspective we experience duality and plurality. We see the world, but not the consciousness hidden in it, which is responsible for appearance. Because of maya we see ourselves as different, separate, and diverse, not as individual souls of pure consciousness, but as beings made of mind and body. We confuse our ego as the Soul and our mind as the consciousness. We seek fulfillment through self-preservation and self-aggrandizement, and we compete for attention and recognition, even when such goals tend to destabilize our minds and inner peace. We seek things to satisfy ourselves and ease our fears and worries. We indulge in selfish actions from desires and habits. When we indulge in selfish actions with the desire to get things and achieve our goals, we reap the karmic fruits of our own actions and become subject to bondage, births, and rebirths.
When he as Pranas (living beings) and as all the various objects appears to us,
Then it is all mere Maya, with which the Brahman deceives himself.
(Gaudapada, Māṇḍukya Kārikā 2.19)
So the perspective “The universe is an illusion” makes sense from the standpoint of absolute reality. But in our “waking state” (from the point of view of relative or empirical reality, the world of duality) the universe is not an illusion: the phenomenal world then exists. The significance of this knowledge, the existence of the Absolute Reality, is that it can help diminish the importance we place on this “waking world,” our everyday reality. It allows us to detach from it.
Maya represents anything that has a material form (human or non-human), but does not reveal the hidden principles and tacit knowledge it creates. It’s like a “mirage”. The apparent oasis in the desert. Maya is the water in the oasis that can only make us happy temporarily (while at the same time being the cause and the appearance of the oasis). True bliss is not hidden in the waters of the oasis. Maya can also be compared to the drawings of M.C. Escher like “The waterfall” which gives the impression of a waterfall that in reality cannot be as it seems.
The phenomenal world is a make-believe world, bound by time, space and causality and it appears as “nature” and is a manifestation of the Absolute. The Absolute is not subject to change or evolution. This false world is a projection behind which is the Soul that we experience every now and then. Through proper attention, we can build on this experience and eventually become aware that we are essentially the Soul.
So by maya is meant that the world is not what it seems. The world is both real and unreal because it exists, but at the same time is not what it appears to be. It is something that is constantly being created. So in a physical sense it is not false, the world exists in its physical form, but in an absolute sense (something that exists eternally) it is false. The world is a creation that is constantly changing. Maya not only misleads people with the things they think they know, it essentially limits their total knowledge of reality. The world one experiences is misleading as far as its true nature is concerned. A better interpretation can therefore be that Maya leads to the observation of “that which can be measured”, that is, that to which a beginning and an end can be assigned. Or “that which can be understood by thought,” for it is the nature of the mind to isolate things in time and space. The thinking produced by the jiva to give it the ability to focus on and learn about every facet of consciousness.
The human mind constructs a subjective experience that leads to the danger of misunderstanding Maya and interpreting the phenomenal world as the only and final reality. The perceived world, including humans, is not what they appear to be. There are invisible principles and laws at work and an invisible soul that you never perceive directly. Māyā is that which manifests, maintains a sense of false duality (or multiple divisions). This manifestation is real, but it obscures and withdraws the hidden principles and the true nature of reality.
Maya is a state of consciousness in which the physical and mental world originates or from which it has been transformed (the “material cause and substance”). And after it has manifested, it will eventually merge back into maya. This is the endless process of efflorescence, development and incorporation.
The Vedas cannot show you Brahman, you are That already. They can only help to take away the veil that hides truth from our eyes. The cessation of ignorance can only come when I know that God and I are one; in other words, identify yourself with Atman, not with human limitations. The idea that we are bound is only an illusion (Maya). Freedom is inseparable from the nature of the Atman. This is ever pure, ever perfect, ever unchangeable.
(Adi Shankara’s commentary on Fourth Vyasa Sutra, Swami Vivekananda)
Maya in relation to Brahman
In Advaita Vedanta philosophy there are two realities: the empirical reality (Vyavaharika) and the absolute, spiritual reality (Paramarthika). Māyā is the empirical reality that shields consciousness. At the same time, Māyā has the power to create a bondage to the empirical world and to prevent the revelation of the true Self, of the Cosmic Mind (Atman / Brahman). In this view, Maya is the manifestation of the world, while Brahman is the cause of the world.
Maya is the perceived reality, a perspective that at the same time does not reveal the hidden underlying principles, the true reality. Maya is unconsciousness and Atman is consciousness. Maya is the literal, Brahman is the figurative (Upādāna), the principle, the cause. Maya arises, evolves and disappears with time, by circumstances, as a result of invisible principles of nature. Atman-Brahman is an eternal, unchanging, invisible principle, it is the untouched absolute and brilliant consciousness. Maya is “the indifferent totality of all possible expressions or derived existences already existing in Brahman,” just as the possibility of a future tree already exists in the seed of the tree.
Māyā is a fact in the sense that it is the appearance of phenomena. Since Brahman is the only metaphysical truth, Māyā is true in an epistemological and empirical sense. However, Māyā is not the metaphysical and spiritual truth. The spiritual truth is the truth forever, while what is empirical truth is only true for now. Since Māyā is the perceived material world, it is true in the context of perception, but “false” in the spiritual context of Brahman. Māyā is not false, it only clouds the inner Self and the principles that are real. True Reality includes both empirical (Vyavaharika) and spiritual (Paramarthika) reality, or both Maya and Brahman.
The Upanishads describe the universe and human experience as an interplay of Purusha (the eternal, unchanging principles, consciousness) and Prakṛti (the temporary, changing material world, nature). The former manifests itself as Ātman (soul, self) and the latter as Māyā. The Upanishads refer to the knowledge of Atman as “true knowledge” (Vidya), and the knowledge of Maya as “not true knowledge” (Avidya, ignorance, lack of consciousness, lack of true knowledge). According to the Upanishads, knowledge includes empirical knowledge and spiritual knowledge. Thus, full knowing requires the understanding of ignorance, doubts and errors as well as the understanding of invisible principles, immaterial and eternal truths. Removing ignorance is a necessary step and this can only be done by understanding Maya. Swami Vivekananda explains the necessity of understanding Maya as follows:
The material world presents itself as a stage on which things appear and disappear depending on the state of our consciousness, awareness, and character. When people become trapped in the game of the world (Samsara) and develop an attachment with it, they become vulnerable to ignorance and suffering. This is the paradox of life. However, in order to understand the real truth, we must go deeper into ourselves to discover our true nature and the meaning of the Self. Real liberation, in the sense of an unimpeded realization and understanding of these invisible principles, is possible through the understanding that “the Self in yourself” is the same as “the Self in another” and “the Self in everything.”
When Maya is dispelled, truth is realized.
(Vashistha, Yoga Vasiṣṭha)
Maya
Het concept van ‘Maya’ staat centraal in Advaita Vedanta, maar wordt veelal enigszins simplistisch uitgelegd. Zo wordt Maya bijvoorbeeld vaak uitgelegd met omschrijvingen als ‘de wereld is een illusie’ of ‘de wereld bestaat niet echt, het is een verzinsel van de mens, slechts verbeelding’. Dit soort uitspraken zijn misschien juist vanuit een bepaald referentiepunt, maar ze zijn tegelijk onjuist vanuit andere referentiepunten. Neem als voorbeeld een vliegend vliegtuig. Als je erin zit, beweegt het vliegtuig ten opzichte van jou niet, maar als je op de grond bent, beweegt het vliegtuig ten opzichte van jou wel. Als je in de ruimte bent, bewegen zowel de Aarde als het vliegtuig. Het is dus belangrijk om het referentiekader te benoemen wanneer dergelijke uitspraken worden gedaan. Daarom lijkt het zinvol om allereerst enkele gerieven vooraf duidelijke te definiëren:
Satyam: Werkelijk of Absoluut Echt
Iets dat altijd waar is/bestaat in elke tijdsperiode: verleden, heden, toekomst.
Tuccham: onwerkelijk
Iets dat niet bestaat, een verzinsel van de verbeelding, zoals konijnenhoorns.
Mithya: Onwerkelijk
Iets dat noch Satyam noch Tuccham is. Relatief echt. Een afhankelijke realiteit.
Avidya: Onwetendheid in het individu.
De kosmische kracht die een verkeerde waarneming veroorzaakt.
Maya: Universele onwetendheid.
De kosmische kracht die misverstanden veroorzaakt.
Het is de verschijning van Avidya op kosmisch niveau.
Avarana: de bedekkende kracht van Avidya.
Vikshepa: de projectiekracht van Avidya
Adhyasa: Superimpositie of ‘over elkaar gelegd’
Het klassieke voorbeeld van mithya veroorzaakt door avidya is een touw op de grond dat voor een slang wordt aangezien. De avarana of bedekkende kracht van avidya verbergt de realiteit van het touw. De vikshepa of projectiekracht van avidya doet iemand geloven dat het een slang is. Dit type fout is het gevolg van adhyasa of superimpositie. Een ander voorbeeld van Mithya zijn de oceaan en golven. Beiden zijn Mithya, want zowel de oceaan als de golven zijn gewoon water, wel met verschillende vormen. Ze zijn voor hun bestaan afhankelijk van water. Oceanen en golven bestaan. Ze zijn niet illusoir van aard.
We kunnen nog een stap verder gaan en materie en bewustzijn onderzoeken. Het bestaan van een object kan alleen worden bewezen als het wordt waargenomen. Maar stel dat er een object is dat nog nooit is waargenomen. Niemand zou dat object als geldig erkennen! Er moet dan eerst enig bewustzijn zijn om dit object observeren, om het bestaan ervan te bewijzen. Dus elk object is afhankelijk van Bewustzijn om te worden gevalideerd. Dus het object is Mithya. Het bewustzijn zelf is echter het bewijs van zijn eigen bestaan. Zelfs als ik in de diepe ruimte zweef met niets om me heen, weet ik dat ik dat ben en daarom ben ik zelf het bewijs van mijn bestaan. Daarom zegt Advaita Vedanta dat Bewustzijn een ‘onafhankelijk bestaan’ heeft (Satyam) en dat elk object of elke materie een ‘afhankelijk bestaan’ heeft (Mithya). Vedanta vertelt ons op deze wijze dat alleen Bewustzijn (Brahman) Satyam, absoluut Echt, is.
Avidya is de onwetendheid van de Ziel (Jiva) over zijn ware aard. In de Absolute (Paramarthika) realiteit is de Ziel (Jiva) hetzelfde als Brahman. Onwetendheid over deze waarheid is Avidya. We kunnen ook zeggen dat dankzij Avidya, de Ziel zichzelf als anders dan Brahman beschouwt.
Maya heeft zes eigenschappen: het is zonder begin (anadi), het kan worden beëindigd met de juiste kennis (ajnana-nivritti), het versluiert en projecteert (avarana en viksepa), het is ondefinieerbaar (anirvacania), het is positief van aard (bhavarupa) en het is aanwezig in zowel het individu (jiva) als in de Absolute (Brahman). Shankara beschouwd Maya en Avidya als identiek (evenals prakrti).
Maya is kosmische avidya op macroniveau. Maya laat de wereld er anders uitzien dan Brahman. Brahman is bewustzijn terwijl Maya vorm krijgt als materie. Maya komt op individuele niveau tot uitdrukking door de menselijke onwetendheid (ajnana) van de werkelijke aard van het zelf, dat ten onrechte wordt aangezien voor het ervaren ego, maar dat in werkelijkheid identiek is met Brahman. Op macro niveau is Maya ‘de machtige kracht’ die de kosmische illusie schept dat de fenomenale wereld echt is. Het is de kosmische kracht die de onbegrensde Brahman presenteert als de begrensde fenomenale wereld. Maya is het vermogen van de Absolute (Brahman) om de wereld van vorm te creëren: de fenomenale of stoffelijke verschijning (nama-rupa). Het vermogen om dat wat in werkelijkheid niet bestaat als iets werkelijks te presenteren en om dat wat tijdelijk is voor te doen als iets dat voor altijd is. Het is de macht waarmee onze Goddelijkheid is verborgen. Het is de oorzaak zonder oorsprong van de illusie dat de wereld bestaat. De onbenoembare macht van de Absolute die noch werkelijk, noch volledig onwerkelijk is. Het is het principe dat de eigenschapsloze Absolute doet presenteren alsof deze eigenschappen heeft. Het is het instrument waarmee de Ene verschijnt als velen. Het heeft echter slechts betekenis in de relatieve of wel empirische werkelijkheid.
‘Maya tattva’ is het principe van macht van de Absolute. Het is het principe dat een sluier plaatst over het pure Bewustzijn in de mens. Het is de begrenzende macht van de Onbegrensde (maha maya). Het is daarmee de ‘material cause’ van de fysieke manifestatie. Het is tevens de bron van de vijf beperkingen (kancukas) van de mens. Deze beperkingen omhullen de individuele ziel en vormen de beperkingen die aan hem zijn opgelegd. Dit zijn beperkingen van: tijd (kãla), ruimte (niyati), gehechtheid (raga), kennis (vidya) en ordening (kalã). De beperkingen die worden veroorzaakt door Maya zorgen tevens voor het ontstaan van het onderscheid tussen de ‘causal body’, het ‘subtle body’ en het ‘gross body’ en leidt daardoor tot een gevoel van afgescheidenheid.
Maya is zo gezien een ‘staat van zijn’, een perspectief, veroorzaakt door de onvolmaakte onderscheidende intelligentie (buddhi), wat een aspect van Prakriti is en in de hiërarchie het dichtst bij het zuivere bewustzijn staat. Vanuit dat beperkte perspectief ervaren we dualiteit en pluraliteit. We zien de wereld, maar niet het bewustzijn dat erin verborgen is, die verantwoordelijk is voor het uiterlijk. Vanwege maya zien we onszelf als verschillend, gescheiden en divers, niet als individuele zielen van puur bewustzijn, maar als wezens gemaakt van geest en lichaam. We verwarren ons ego als de Ziel en onze geest als het bewustzijn. We zoeken naar vervulling door zelfbehoud en zelfverheerlijking en we strijden om aandacht en erkenning, zelfs wanneer zulke doelen onze geest en innerlijke vrede neigen te destabiliseren. We zoeken dingen om onszelf te bevredigen en onze angsten en zorgen te verlichten. We geven ons over aan egoïstische acties uit verlangens en gewoonten. Als we ons overgeven aan egoïstische acties met het verlangen om dingen te krijgen en onze doelen te bereiken, plukken we de karmische vruchten van onze eigen acties en worden we onderworpen aan gebondenheid, geboorten en wedergeboorten.
When he as Pranas (living beings) and as all the diverse objects appears to us,
Then it is all mere Maya, with which the Brahman deceives himself.
(Gaudapada, Māṇḍukya Kārikā 2.19)
Het perspectief “Het universum is een illusie” is dus logisch vanuit het standpunt van de absolute werkelijkheid. Maar in onze ‘wakende staat’ (vanuit het standpunt van de relatieve of empirische werkelijkheid, de wereld van dualiteit) is het universum geen illusie: de fenomenale wereld bestaat dan. De betekenis van deze kennis, het bestaan van de Absolute Werkelijkheid, is dat het kan helpen bij het verminderen van het belang dat we hechten aan deze ‘wakende wereld’, onze dagelijkse werkelijkheid. Het stelt ons in staat om ons daarvan te onthechten.
Maya staat voor alles dat een materiële vorm heeft (menselijk of niet-menselijk), maar onthult de verborgen principes en impliciete kennis die het creëert niet. Het is zoiets als een ‘fata morgana’. De schijnbare oase in de woestijn. Maya is het water in de oase dat ons slechts tijdelijk gelukkig kan maken (terwijl het tegelijk de oorzaak en de verschijning van de oase is). Echte gelukzaligheid ligt niet in het water van de oase verscholen. Maya kan ook vergeleken worden met de tekeningen van M.C. Escher zoals “De waterval” die de indruk geeft van een waterval die in werkelijkheid echter niet zo kan zijn als wat het lijkt.
De fenomenale wereld is een schijnwereld, gebonden aan tijd, ruimte en oorzakelijkheid en het verschijnt als ‘de natuur’ en is een manifestatie van het Absolute. De Absolute is niet aan verandering of evolutie onderhevig. Deze schijnwereld is een projectie waarachter zich de Ziel bevind die wij zo nu en dan ervaren. Door de juiste aandacht kunnen we deze ervaring uitbouwen en uiteindelijk gewaar worden dat wij in essentie de Ziel zijn.
Met maya wordt dus bedoelt dat de wereld niet is wat hij lijkt. De wereld is zowel echt als onwerkelijk, omdat ze bestaat, maar tegelijk niet is wat ze lijkt te zijn. Het is iets wat voortdurend wordt gecreëerd. In fysieke zin is het dus niet onwaar, de wereld bestaat in zijn fysieke vorm, maar in absolute zin (iets wat eeuwig bestaat) is het wel onwaar. De wereld is een creatie die constant aan verandering onderhevig is. Maya misleidt mensen niet alleen met de dingen die ze denken te weten, in wezen beperkt het namelijk hun totale kennis van de werkelijkheid. De wereld die men ervaart is misleidend voor zover het haar ware aard betreft. Een betere duiding kan daarom zijn dat Maya leidt tot waarneming van ‘dat wat gemeten kan worden’, dus dat waaraan een begin en een einde kan worden toegekend. Of ‘dat wat door denken begrepen kan worden’, want het is de aard van het denkvermogen om zaken in tijd en ruimte te isoleren. Het denken dat is voortgebracht door de jiva om deze de mogelijkheid te geven om zich op elk facet van het bewustzijn te concentreren en daar kennis mee op te doen.
De menselijke geest construeert een subjectieve ervaring, die leidt tot het gevaar van het verkeerd begrijpen van Maya en het interpreteren van de fenomenale wereld als de enige en laatste realiteit. De waargenomen wereld, inclusief de mensen, zijn niet is wat ze lijken te zijn. Er zijn onzichtbare principes en wetten aan het werk en een onzichtbare ziel die je nooit rechtstreeks waarneemt. Māyā is dat wat zich manifesteert, een gevoel van valse dualiteit (of meervoudige verdeeldheid) in stand houdt. Deze manifestatie is echt, maar het verdoezelt en onttrekt de verborgen principes en de ware aard van de werkelijkheid.
Maya is een staat van bewustzijn waarin de fysieke en mentale wereld voortkomt of waaruit het is getransformeerd (de ‘material cause and substance’). En nadat het zich heeft gemanifesteerd zal het uiteindelijk weer opgaan in maya. Dit is het eindeloze proces van uitvloeiing, ontwikkeling en opname.
Maya in relatie tot Brahman
In de Advaita Vedanta-filosofie zijn er twee realiteiten: de empirische realiteit (Vyavaharika) en de absolute, spirituele realiteit (Paramarthika). Māyā is de empirische realiteit die het bewustzijn afschermt. Māyā heeft tegelijk de kracht om een gebondenheid aan de empirische wereld te creëren en de onthulling van het ware Zelf, van de Kosmische Geest (Atman/Brahman), te voorkomen. In deze zienswijze is Maya de manifestatie van de wereld, terwijl Brahman de oorzaak van de wereld is.
Maya is de waargenomen realiteit, een perspectief dat echter tegelijk de verborgen onderliggende principes, de ware realiteit, niet onthult. Maya is onbewustheid en Atman is bewustzijn. Maya is het letterlijke, Brahman is het figuurlijke (Upādāna), het principe, de oorzaak. Maya ontstaat, evolueert en verdwijnt met de tijd, door omstandigheden, als gevolg van onzichtbare principes van de natuur. Atman-Brahman is een eeuwig, onveranderlijk, onzichtbaar principe, het is het onaangetaste absolute en schitterende bewustzijn. Maya is ‘het onverschillige geheel van alle mogelijke uitingen of afgeleide existenties, die reeds bestaan in Brahman’, net zoals de mogelijkheid van een toekomstige boom al bestaat in het zaad van de boom.
Māyā is een feit in die zin dat het de verschijning is van verschijnselen. Aangezien Brahman de enige metafysische waarheid is, is Māyā waar in epistemologische en empirische zin. Māyā is echter niet de metafysische en spirituele waarheid. De spirituele waarheid is de waarheid voor altijd, terwijl wat empirische waarheid is alleen waar is voor nu. Aangezien Māyā de waargenomen materiële wereld is, is het waar in perceptie-context, maar ‘onwaar’ in de spirituele context van Brahman. Māyā is niet vals, het vertroebelt alleen het innerlijke Zelf en de principes die echt zijn. Ware Realiteit omvat zowel de empirische (Vyavaharika) als spirituele werkelijkheid (Paramarthika), of wel zowel Maya als Brahman.
De Upanishads beschrijven het universum en de menselijke ervaring als een samenspel van Purusha (de eeuwige, onveranderlijke principes, bewustzijn) en Prakṛti (de tijdelijke, veranderende materiële wereld, de natuur). De eerste manifesteert zichzelf als Ātman (ziel, zelf) en de laatste als Māyā. De Upanishads verwijzen naar de kennis van Atman als “ware kennis” (Vidya), en de kennis van Maya als “niet ware kennis” (Avidya, onwetendheid, gebrek aan bewustzijn, gebrek aan ware kennis). Volgens de Upanishads omvat kennis empirische kennis en spirituele kennis. Volledig weten vereist dus zowel het begrip van onwetendheid, twijfels en dwalingen als het begrip van onzichtbare principes, onstoffelijke en eeuwige waarheden. Het wegnemen van onwetendheid is een noodzakelijke stap en dit kan alleen door Maya te begrijpen. Swami Vivekananda verklaart die noodzaak van het begrijpen van Maya als volgt:
The Vedas cannot show you Brahman, you are That already. They can only help to take away the veil that hides truth from our eyes. The cessation of ignorance can only come when I know that God and I are one; in other words, identify yourself with Atman, not with human limitations. The idea that we are bound is only an illusion (Maya). Freedom is inseparable from the nature of the Atman. This is ever pure, ever perfect, ever unchangeable.
(Adi Shankara’s commentary on Fourth Vyasa Sutra, Swami Vivekananda)
De materiële wereld presenteert zichzelf als een podium waarop dingen verschijnen en verdwijnen afhankelijk van de staat van ons bewustzijn, ons gewaarzijn en ons karakter. Wanneer mensen gevangen worden in het spel van de wereld (Samsara) en daar een gehechtheid mee ontwikkelen, worden ze kwetsbaar voor onwetendheid en lijden. Dit is de paradox van het leven. Om de echte waarheid te begrijpen, moeten we echter dieper in onszelf naar binnen gaan om onze ware aard en de betekenis van het Zelf te ontdekken. Echte bevrijding, in de zin van een onbelemmerde realisatie en begrip van deze onzichtbare principes, is mogelijk middels het inzicht dat ‘het Zelf in jezelf’ hetzelfde is als ‘het Zelf in een ander’ en ‘het Zelf in alles’.
When Maya is dispelled, truth is realized.
(Vashistha, Yoga Vasiṣṭha)
The Vedas cannot show you Brahman, you are That already. They can only help to take away the veil that hides truth from our eyes. The cessation of ignorance can only come when I know that God and I are one; in other words, identify yourself with Atman, not with human limitations. The idea that we are bound is only an illusion (Maya). Freedom is inseparable from the nature of the Atman. This is ever pure, ever perfect, ever unchangeable.
(Adi Shankara’s commentary on Fourth Vyasa Sutra, Swami Vivekananda)
About the Author
Corné van Nijhuis
Mr Corne van Nijhuis is a scholar, deeply involved in the scientific study of philosophy and spirituality. Having been successful in his field, Mr Corne van Nijhuis has dedicated his time to the study and practice of Vedanta. Readiness to help always, a seeking mind, are some of his outstanding qualities. He has been a regular contributor to this magazine.