RAMAKRISHNA WAS COMMITTED TO ME
In early 1884 Naren’s father died of a heart attack; he had been ill for some time. When the time came to look into Visvanath’s financial affairs, it was discovered that he had spent more than he earned and left nothing but debt. Some family members even tried to get hold of part of the house through a lawsuit. They lost the lawsuit, but Naren still had to deal with his obligations, as an eldest relative, to support his mother and brothers. He had never known any kind of adversity. He tells of his struggle he had to fight:
Even before the prescribed mourning period was over, he ran from hot to her. Looking for a job. Lacking food, he went from office to office, barefoot, in the blazing sun, carrying his job applications. I was refused everywhere. From that first experience I learned that unselfish kindness is rare in this world; there is no place for the poor and the weak. Even those who, a few weeks ago, would have seen it as a happy moment, if they could do me a favour, now made unwilling faces, though they could easily have helped me if they had wanted to.
One day, at that time, when I was walking around in the sun, I got blisters on the soles of my feet. I was. exhausted and had to sit in the shadow of the Ochterloney Monument on the Maidan. A friend who happened to be with me wanted to comfort me, so he sang: Here blows the wind, the breath of Brahman—-
It’s his grace we feel—
But when I heard that song, it was as if he violently hit me on the head. Thinking of the helplessness of my mother and my brothers, I was filled with resistance and despair. Be quiet ! I told him. ” ” That fanciful nonsense. That’s good for people who live in the lap of luxury. People who have no idea what hunger is; people whose loved ones do not walk in rags and are starving. It. no doubt sounds beautiful and true to them, as it once did to me, in the days of yore. But now I’ve seen what life really is like. That song is just one. pack of lies, I dare say my friend was very hurt by my words. How. he could understand that it was the harrowing poverty that she had made me speak out.
Some mornings, when I got up, when I woke up, I didn’t notice it. enough food for everyone, dua I said to my mother, “A friend invited me for lunch.” On such days I had nothing to eat, because I had no money in my wallet. I was too proud to say anything about this outside of my family. Sometimes rich men invited me to their houses to sing and play at their feasts, and I went, set as I did before. Most of them never wondered how. I forgot. Some asked me, “Why do you look white and sad today?” But only one of them discovered–and it wasn’t because of me, how things really were. He secretly sent money to my mother from time to time.. I am under an eternal debt to him. Despite all these trials, I lost faith in the existence of God, neither did I doubt that “God is good.” I awoke in the early morning, the name of God. in remembrance, and left my bed with His name on my lips. As usual I got out of bed and cried out to God, until one day my mother heard my words from the adjoining room and said bitterly: Stop, boy. You’ve been repeating the Lord’s name constantly since. your childhood, and what has he done for you? The words hurt me terribly . In a nutshell, I thought, “Does God really exist? If so, does he hear the lamenting prayer of men? Why then does my many prayers not answer him? Whence is so much evil in the creation of a good-natured Creator Why is there so much calamity in the kingdom of one who is total Bliss My heart felt pierced by a sense of wounded love and doubt of the existence of God that overcame me It was against my nature to do anything and for to hide from others Even as a child, I was unable to hide my smallest thought or deed, neither from fear nor from any other motive. It was not surprising that I now began to aggressively tell people that God does not exist; and that even if he existed, there would be no point in calling on him because it led to no results.Of course the rumor spread that I had become an atheist and besides that I surrounded myself with people and bad character and of a dubious reputation frequented their houses. Such news travels fast. it didn’t take long for these words to me, in a full His distorted version, reached the ears of the Master, not to mention those of his devotees in Calcutta. Some came to see me to find out the truth, and they made it clear that they believed at least part of what they had heard, if not all. I felt bitterly wounded to realize that they thought so little of me. I told them it was cowardice to believe in God just out of fear of the. hell. Citing Hume, Mill, Bain, Comte, and other Western philosophers, I vehemently argued that there is no proof of the existence of God. And so they went away, more convinced than ever, as I later learned, of my doom. In my defensive mood, that actually made me happy at the time. Then the thought occurred to me that perhaps the Master now believed in the same thing. As soon as I thought that, I felt a terrible pain. But I said to myself, let him believe it. If he believes that, I can’t help it. People’s good or bad opinions are worth nothing anyway. Later I discovered that the Master had heard all those lies about me. At first he made no comment. Then, when one of the devotees wept and said, “Sir, we could never have dreamed that Naren would sink so low! The Master exclaimed excitedly, “Silence, you scoundrels! Mother told me he could never do such things. If you talk one more about it, I don’t want to see you in this room again! I now became absolutely indifferent to the praise or reproach from the world. I was firmly convinced that. I was not born to earn money, support a family, or seek worldly pleasures. In secret I prepared to renounce the world, as my grandfather had done. The day came when I had decided to begin the life of a wandering monk—-and then I heard that the Master was coming that very day to a devotee’s house in Calcutta. I thought this was very lucky; i should see my guru before i left home forever. But as soon as I met the Master, he imperiously said, “You must come with me to Dakshineswar today.” I offered several apologies, but he did not accept no for an answer. I had to ride back with him. We didn’t talk much in the carriage. When we got to Dakshineswar I sat in his room for a while. Others were present. Then the Master went into an ecstatic state. He came suddenly closer, took my hand in his and sang as tears streamed down his cheeks. We are afraid to speak, and we are also afraid to remain silent; Our minds, O Radha, half believed that we were about to lose you! All this time I had suppressed the strong emotions I was feeling now. Now I couldn’t stand that any longer and my tears flowed like his. I was sure the Master knew all about my plans. The others were stunned to see us behave like this. After the Master returned to normal consciousness, one of them asked what was wrong with the. hand wash. He smiled and replied, “It’s only between the two of us. That night he sent the others away and called me to him and said, “I know you came into the world to do Mother’s work; you can never live a worldly life. But, in my favor stay with your family as long as I live.” I asked if I could leave, and returned home the next day. And. immediately hundreds of thoughts about the family occupied my mind. I now went from place to place, as before, and made different kinds of efforts. I worked in a lawyer’s office and translated a few books, as a result, I made a little money and managed the household in some way. But these were all temporary jobs and in the absence of any steady work, no flexible arrangements could be made for my mother and my brothers. Some time later I remembered: God fulfills the Master’s prayers. I will make him pray for me, so that the sufferings of my mother and brother can be taken away for lack of food and clothing.He will never refuse to do this for me.I hastened to Dakshineswar and asked him constantly to pray to Mother that the I would take away all my mother and brothers’ hardships. The Master lovingly said to me: “My child, I cannot say such words, you know. Why do you not pray yourself? You do not accept Mother. That is why you suffer so much. I replied: “I have no knowledge of Mother. Please ! pray to Mother yourself for my sake. you. must pray I won’t leave you until you do. The Master said lovingly, “I did pray to Mother many times to remove your suffering. But if your Mother does not accept, she does not answer the prayer. Well, today is Tuesday. , a day that is special and sacred to Mother. Mother will, I say, give you everything you ask for. Go to the temple tonight, bow deeply to Her and pray for a blessing. My loving Mother is the Power of Brahman. She is pure Consciousness embodied. She has given birth to the universe through her will. What couldn’t she do if she wanted to? I gained a firm confidence that all suffering would end as soon as I prayed to the Mother, as the Master had foretold. I waited expectantly for the night. Finally it was night. Three hours of the night had passed when the Master asked me to go to the temple. When I went I was staggering. A strong conviction gripped me that I would really see Mother and hear her words. I forgot everything and was completely absorbed in the thought alone. When I entered the temple I saw that Mother was pure consciousness and truly of infinite love and consciousness. My heart swelled with loving devotion and bliss. Outside of myself, in prayer, I made repeated devotions to her incessantly praying: “Mother, grant me discrimination, grant me detachment, grant me divine knowledge and devotion. Command that I may always have an unobstructed view. My heart overflowed with peace. The whole universe disappeared completely and only Mother continued to fill my heart Scarcely had I returned to the Master when he asked: “Have you prayed to the Mother for the removal of your worldly needs? “Shocked by his question, I said, “No, sir, I forgot to do that. So what shall I do now? He said: Go again quickly and pray to her. I went to the temple one more time, and coming into Mother’s presence I was again intoxicated. I forgot everything, bowed repeatedly before her and prayed for divine knowledge and devotion before returning The Master smiled and said, “And, did you tell her this time? I was startled again and said: “No, sir. Barely had I seen the Mother when I forgot everything, because of the influence of an indescribable Divine Power and prayed only for knowledge and devotion. What to do now? The Master said: Stupid boy, couldn’t you control yourself a little and do that prayer?Go again if you can and tell Her these words.Quick!I went for the third time,but as soon as I entered the temple I got a huge sense of shame about me I thought what a petty petty thing I wanted to come and ask Mother! It is as the Master says, like the folly of asking a king who has received his grace, for gourds and pumpkins. Ah! How low is my intelect! Overcome with shame and disgust, I bowed down before her and said: “I want nothing else, Mother. Only grant me divine knowledge and devotion.” When I came out of the temple, it occurred to me that it was surely the Master’s play. How else was it that I could not pronounce the words to pray three times? Then I insisted that he bring my mothers and brothers freedom from the burden of lack of food and clothing.” Surely you intoxicated me in that way. “He said to me lovingly, “My child, I can never say such a prayer for anyone. It really doesn’t come out of my mouth. You will get, I told you, from Mother. whatever you want. But you could take her there. don’t ask for it. You are not meant for worldly happiness. What. I can do? I said, “That is not enough, sir. You must say the prayer for me. It is my firm conviction that they will be free from all suffering if you just say so.” As I insisted, he said, okay —- they will never lack simple food and clothing. ”
Ramakrishna dedicated me to Her ( Divine Mother ) . And I believe that she guides me in every little thing that I do and does exactly what she wants to do with me. Yet I fought for so long. I loved the man. ( Sri Ramakrishna ) . and that stopped me. I thought he was the purest man I’d ever seen, and I know he’s from. me. like my father and mother who had not the strength to do so.
RAMAKRISHNA WAS MIJ TOEGEWIJD
IIn het begin van 1884 overleed Naren’ s vader aan een hartaanval; hij was al een tijdje ziek. Toen de tijd aanbrak naar Visvanath ‘ s financiele zaken te kijken , werd ontdekt dat hij meer had besteedt dan dat hij verdiende en liet niet anders na dan schulden. Sommige familieleden probeerden zelfs een deel van het huis te bemachtigen door middel van een rechtzaak. Ze verloren de rechtzaak, maar Naren had nog steeds te maken met zijn verplichtingen., als oudste familielid , om zijn moeder en broers te ondersteunen. Hij had nog nooit enige vorm van tegenspoed gekend. Hij vertelt van zijn strijd die hij moest leveren:
Zelfs voordat de voorgeschreven rouwperiode voorbij was, rende hij van hot naar haar. op zoek naar een baan. Door gebrek aan voedsel , ging hij van kantoor naar kantoor, op blote voeten, in de brandende zon met zijn sollicitatiepapieren bij zich. Overal werd ik geweigerd. Uit die eerste ervaring leerde ik dat onzelfzuchtige vriendelijkheid zeldzaam is in deze wereld; er is geen plaats voor de armen en de zwakken. Zelfs degenen , die, het nog een paar weken geleden , als een gelukkig moment zouden hebben gezien, als ze mij een gunst konden verlenen, trokken nu onwillige gezichten, hoewel zij mij gemakkelijk hadden kunnen helpen als ze hadden gewild.
Op een dag, in die tijd, toen ik rondliep in de zon, kreeg ik blaren op mijn voetzolen. Ik was. helemaal uitgeput en moest in de schaduw van het Ochterloney Monument op de Maidan gaan zitten. Een vriend die toevallig bij mij was , wilde me troosten ,dus hij zong: Hier waait de wind , de adem van Brahman—-
Het is zijn genade die we voelen—
Maar toen ik dat lied hoorde , was het alsof hij mij met geweld op mijn hoofd sloeg. Denkend aan de hulpeloosheid van mijn moeder en mijn broers,werd ik vervultd van verzet en wanhoop. Wees stil ! zei ik hem. ” ” Die fantasievolle onzin. Dat is goed voor mensen die leven in de schoot van luxe. Mensen die geen idee hebben wat honger is; mensen van wie de naasten niet in lompen lopen en honger lijden. Het. klinkt ongetwijfeld mooi en waar voor hen, zoals het dat eens deed voor mij., in de dagen van weleer. Maar nu heb ik gezien hoe het leven echt is . Dat liedje is gewoon een. pak leugens, Ik durf te zeggen dat mijn vriend erg gekwetst was door mijn woorden. Hoe. kon hij begrijpen dat het de schrijnende armoede was die ze mij had doen uitspreken.
Op sommige ochtenden ,als ik opstond , wanneer ik wakker werd , merkte ik dat er niet. genoeg voeding was voor iedereen, dua zei ik tegen mijn moeder, ” Een vriend heeft me uitgenodigd voor de lunch. ” Op zulke dagen had ik niets te eten, omdat ik geen geld in mijn portomonnee had. Ik was te trots om hier iets over te zeggen buiten mijn familie om. Soms nodigden rijke mannen mij uit , in hun huizen om tte zingen en te spelen op hun feesten, en ik ging, zet zoals ik voorheen deed. De meesten van hen vroegen zich nooit af hoe. het mij verging. Enkelen vroegen mij , ” Waarom zie je wit en verdrietig vandaag? ” Maar slechts een van hen ontdekte —en dat kwam niet door mij, hoe de zaken er werkelijk voorstonden. Hij zond van tijd tot tijd in het geheim, geld aan mijn moeder.. ik sta onder een eeuwige schuld bij hem. Ondanks al deze beproevingen verloor ik mij vertrouwen in het bestaan van God , niet, noch twijfelde ik dat ” God goed is . ” Ik ontwaakte in de vroege morgen, de naam van God. in de herinnering, en verliet mijn bed met Zijn Naam op mijn lippen. Zoals gewoonlijk stapte ik uit mijn bed , en riep God aan , tot op een dag mijn moeder mijn woorden aanhoorde van de aangrenzende kamer en zei bitter: Stop , jongen. Je hebt constant de naam van de Lord herhaald sinds. je kindertijd, en wat heeft hij gedaan voor jou? De woorden deden me vreselijk pijn . Kort door de bocht dacht ik: ” Bestaat God nu werkelijk? Als dat zo is , hoort hij dan het klagende gebed van mensen? Waarom komt er dan geen antwoord van mijn vele gebeden aan hem? Vanwaar is zoveel kwaad in de schepping van een goedaardige Schepper? Waarom is er zoveel rampspoed in het koinkrijk vaneen die totale Gelukzaligheid is? Mijn hart voelde doorboord door een gevoel van gewonde liefde, en twijfel aan het bestaan van God, dat me overviel. Het was tegen mijn natuur om iets te doen en voor anderen te verbergen. Zelfs als kind , was ik niet in staat mijn kleinste gedachte of daad te verbergen, noch voor angst, noch voor enig ander motief. Het was niet verwonderlijk dat ik nu mensen aggressief begon te vertellen dat God niet bestaat; en dat , zelfs als hij zou bestaan, het geen zin had ,om een beroep op hem te doen., omdat het tot geen resultaten leidde. Natuurlijk verspreidde het gerucht ,dat ik een atheist was geworden en bovendien dat ik mij met mensen omringde met een slecht karakter en van een twijfelachtige reputatie hun huizen bezocht. Dergelijk niews reist snel. het duurde niet lang, voordat deze woorden mij , in een volledig vervormde versie , de oren van de Meester bereikten, om maar te zwijgen van diegenen van zijn toegewijden in Calcutta. Sommigen kwamen mij opzoeken om de waarheid te achterhalen, en zij maakten het duidelijk ,dat zij tenminste een deel van wat zij gehoord hadden, geloofden , zo niet alles. Ik voelde me bitter verwond te beseffen dat zij zo kleinzielig over mij dachten. Ik vertelde hen dat het laf was om in God te geloven, louter uit angst voor de. hel. Refererend aan Hume, Mill, Bain, Comte, en andere Westerse filosofen citerend , betoogde ik fel dat er geen bewijs is van het bestaan van God. En zo gingen zij weg, meer dan ooit overtuigd , zoals ik later hoorde, van mijn ondergang. In mijn defensieve stemming, maakte me dat op dat moment eigenlijk wel gelukkig. Toen kwam de gedachte bij me op dat de Meester nu misschien in hetzelfde geloofde. Zodra ik dat dacht, voelde ik een vreselijke pijn. Maar ik zei tot mijzelf , laat het hem dan geloven. Als hij dat geloofd kan ik er niets aan doen. Mensen ‘ s goede of slechte meningen zijn hoe dan ook niets waard. Later ontdekte ik dat de Meester al die leugens over mij had gehoord. In het begin gaf hij geen commentaar. Toen, wanneer een van de toegewijden huilde en zei, ” meneer, we. hadden nooiit kunnen dromen dat Naren zo laag zou zinken! riep de Meester opgwonden uit, ” Stilte , schurken! Moeder heeft me vertelt dat hij zulke dingen nooit zou kunnen doen. Als je er nog een over praat, wil ik je niet meer in deze kamer zien! Ik werd nu absoluut onverschillig voor de lof of verwijten uit de wereld. Ik was er vast van overtuigd dat. ik niet geboren was om geld te verdienen , een gezin te onderhouden of wereldse geneugten te zoeken. In het geheim bereidde ik me voor om de wereld te verzaken, zoals mijn grootvader had gedaan. De dag brak aan dat ik had besloten om het leven te beginnen vam een zwervende monnik —-en toen hoorde ik dat de Meester op diezelfde dag naar het huis van een toegewijde in Calcutta kwam. Ik dacht dat dit heel gelukkig was ; ik zou mijn guru moeten zien voordat ik voor altijd van huis ging. Maar zodra ik de Meester ontmoette, zei hij heerszuchtig: ” je moet vandaag met mij mee naar Dakshineswar komen. ” Ik bood verschillende excuses aan, maar hij accepteerde geen nee als antwoord. Ik moest met hem mee terug rijden. We spraken niet veel in het rijtuig.Toen we in Dakshineswar kwamen zat ik een tijdje in zijn kamer. Anderen waren aanwezig. Toen raakte de Meester in een ecstatische staat. Hij kwam plotseling naderbij, nam mijn hand in de zijne en zong terwijl de tranen langs zijn wangen stroomden. We zijn bang om te spreken, en we zijn ook bang om stil te blijven; Onze geest, O Radha, half geloofd dat we op het punt stonden je te verliezen.! Al die tijd had ik de sterke emoties onderdrukt die ik nu voelde. Nu kon ik niet dat niet langer volhouden en mijn tranen stroomden gelijk de zijne. Ik was er zeker van dat de Meester alles wist van mijn plannen. De anderen waren verbijsterd om ons zo te zien gedragen. Nadat de Meester terugkeerde naar normal bewustzijn, vroeg een van hen wat er aan de. hand was. Hij glimlachte en antwoordde: ” Het is alleen iets tussen ons beiden. Die nacht zond hij de anderen weg en riep me bij zich en zei: ” Ik weet dat je naar de wereld gekomen bent om Moeders werk te doen ; je kunt nooit een werelds leven leiden. Maar, ten gunste van mij blijf met je familie zolang als ik leef.” Ik vroeg of ik weg mocht, en keerde de volgende dag terug naar huis. En. onmiddelijk hielden honderden gedachten over de familie mijn geest in beslag. ik ging nu van plaats tot plaats, zoals voorheen,en maakte verschillende soorten inspanningenl . Ik werkte op een advokaten kantoor en vertaalde een paar boeken, waarmee ik als gevolg een beetje geld verdiende en het huishouden op een of andere manier werd beheerd. Maar dit waren allen tijdelijke banen en in de afwezigheid van enig vast werk konden er geen soepele regelingen worden getroffen voor mijn moeder en mijn broers. Een tijdje later herinnerde ik me : God vervult de gebeden van de Meester. Ik zal hem voor mij laten bidden, zodat het lijden van mijn moeder en broer door gebrek aan voedsel en kleding kan worden weggenomen.Hij zal nooit werigeren om dit voor mij te doen. Ik haastte mij naar Dakshineswar en vroeg hem voortdurend te bidden tot Moeder dat de geldelijke moeilijkheden van mijn moeder en broers weggenomen zouden worden. De Meester zei liefdevol tot me: ” Mijn kind, ik kan niet zulke woorden zeggen, weet je . Waarom bid je zelf niet? Je accepteert Moeder niet. Dat is waarom je zoveel lijdt . Ik antwoordde : ” Ik heb geen kennis van Moeder. Alstublieft ! bid zelf tot Moeder omwille van mij. Je. moet bidden Ik zal niet van je weggaan totdat je dat doet. De Meester zei liefdevol: ” Ik bad inderdaad vele malen tot Moeder om je lijden te verwijderen. Maar als je Moeder niet aanvaard, verhoord ze. het gebed niet. Goed, vandaag is het dinsdag, een dag die speciaal is en heilig voor moeder. Moeder zal , zeg ik , je alles geven waar je om vraagt. Ga vanavond naar de tempel, buig diep voor Haar en bid om een zegening. Mij liefdevolle Moeder is de Kracht van Brahman. Zij is zuiver Bewustzijn belichaamd. Zij heeft geboorte gegeven aan het universum door middel van haar wil. Wat zou ze niet kunne doen , als zij wilt? Ik kreeg een vast vertrouwen dat aan al het lijden een einde zou komen zodra ik tot de Moeder bad , zoals de Meester had voorzegd. Ik wachtte vol verwachting op de nacht. Uiteindelijk was het nacht. Drie uren van de nacht waren voorbij , toen de Meester me vroeg naar de tempel te gaan. Toen ik ging was ik aan het wankelen. Een sterke overtuiging greep me aan dat ik Moeder echt zou zien en haar woorden zou horen. Ik vergat alles en ging helemaal op in de gedachte alleen. Toen ik de tempel binnenkwam zag ik dat Moeder zuiver bewustzijn was en werkelijk van oneindige liefde en bewustzijn. Mijn hart zwol van liefdevolle toewijding en van gelukzaligheid. Buiten mijzelf maakte ik al biddend herhaalde vereringen steeda tot haar biddend: ” Moeder , verleen me discriminatie, schenk me onthechting, schenk me goddelijke kennis en toewijding. Beveel dat ik altijd een onbelemmerd zicht mag hebben. Mijn hart liep over van vrede. Het hele universum verdween volledig en alleen Moeder bleef mijn hart vullen. Nauwelijks was ik teruggekeerd naar de Meester of hij vroeg: ” heb je tot de Moeder gebeden ,voor het wegnemen van je wereldse behoeften? ” Geschrokken van zijn vraag zei ik , ” Nee , meneer,dat ben ik vergeten te doen. Dus wat zal ik nu doen? ” Hij zei: Ga snel weer en bid tot haar. Ik ging nog een keer naar de tempel, en komend in Moeder s tegenwoordigheid werd ik weer bedwelmd. Ik vergat alles , boog herhaaldelijk voor haar en bad om goddelijke kennis en toewijding voordat ik terug kwam. De Meester glimlachte en zei: ” En, heb je haar deze keer vertelt? Ik schrok weer en zei : ” Nee, meneer. Amper had ik de Moeder gezien of ik vergat alles , vanwege de invloed van een onbeschrijflijke Goddelijke Kracht en bad enkel om kennis en toewijding. Wat nu te doen ? De Meester zei: Domme jongen,kon je jezelf niet een beetje onder controle houden en dat gebed doen? Ga nog een keer, als je kunt en vertel Haar deze woorden. Snel ! Ik ging voor de derde keer, maar zodra ik de tempel binnenging kreeg ik een enorm gevoel van schaamte over mij. Ik dacht wat een onbeduidend kleinzielig iets wilde ik aan Moeder komen vragen! Het is zoals de Meester zegt, net als de dwaasheid om een koning te vragen die zijn genade heeft ontvangen, om kalebassen en pompoenen. Ah ! Hoe laag is mijn intelect! Overmand door schaamte en afkeer, boog ik me voor haar neer en zei: :” ik wil niets anders , Moeder. Schenk me enkel goddelijke kennis en toewijding.” Toen ik uit de tempel kwam, drong het tot me door dat het zeker het spel van de Meester was. Hoe kwam het anders dat. ik drie keer niet de woorden kon uitspreken om te bidden? Daarna. drong ik erop aan dat hij mijn moeders en broers vrijheid van de last van een gebrek aan voeding en kleding zoui bewerkstelligen. ” Het is zeker dat u me op die manier bedwelmde. ” Hij zei liefdevol tot me: ” Mijn kind, ik kan nooit zo ‘ n gebed voor iemand uitspreken. Het komt inderdaad niet uit mijn mond. Jij zult, ik zei het je , krijgen van Moeder. ,wat je ook maar wilt. Maar je kon haar er. niet om vragen. Je bent niet bedoeld voor het wereldse geluk. Wat. kan ik doen? Ik zei : ” dat is niet genoeg, meneer. U moet het gebed voor mij uitspreken. Het. is mijn ferme overtuiging , dat zij vrij zullen zijn van alle lijden, als u het alleen maar zegt.” Terwijl ik bleef aandringen, zei hij, oke —- zij zullen nooit gebrek aan eenvoudig voedsel en kleding hebben. “
Ramakrishna droeg me op aan Haar ( Goddelijke Moeder ) . En ik geloof , dat zij mij leidt in elk klein ding dat ik doe en juist doet wat ze met me wil doen. Toch heb ik zo lang gestreden. Ik hield van de man. ( Sri Ramakrishna ) . en dat hield me tegen. Ik dacht dat hij de zuiverste man was die ik ooit had gezien, en ik weet dat hij van. mij. hield, gelijk mijn vader en moeder die niet de kracht hadden om dat zo te doen.
ERVARING VAN NIRVIKALPA SAMADHI
Op een dag in de Gossipore-tuin , sprak ik mijn gebed ( voor nirvikalpa samadhi ) aan Sri Ramakrishna, met grote ernst uit. Toen, s’ avonds , op het uur van meditatie, verloor ik het bewustzijn van het lichaam en voelde dat het absoluut , non-existent niet bestond. Ik voelde de zon de maan, de ruimte , de tijd, de ether, , en alles waren teruggebracht tot een homogene massa en toen ver weg smolten in het onbekende. het lichaams- bewustzijn verdween, en ik was geabsorbeerd in het Allerhoogste. Maar ik had nog een spoor ego gevoel, dat ik dus weer terug kon van samadhi naar de wereld van het relatieve. In deze staat van samadhi viel alle verschil tussen ” Ik ” en ” Brahman ” weg; is alles teruggebracht tot eenheid, zoals het water van de Oneindige Oceaan—-overal water,overal. Niets anders bestaat. Taal en g edachten falen daar allemaal. Alleen dan wordt de staat , buiten geest en spraaj gerealiseerd in zijn actualiteit ; in zijn werkelijkheid.. Zolang de religieuze aspirant denkt of zegt : ” Ik ben Brahman—blijven deze deze twee entiteiten bestaan; de betrokken schijn van dualiteit.
Na deze ervaring , zlefs na herhaaldelijk proberen, slaagde ik er niet in , de staat van samadhi terug te brengen. Bij het. op de hoogte brengen aan Sri Ramakrishna zei hij: ” Als je dag en nacht in deze staat verblijft, zal het. werk van de Goddelijke Moeder niet tot stand komen. Daarom zul je niet in staat zijn deze staat weer opnieuw te weeg te brengen. Wanneer je werk klaar is , komt. het weer. “
SRI RAMAKRISHNA KON KRACHT OVERDRAGEN
Twee of drie dagen voorrdat Sri Ramakrishna’ s overlijden ging zij die hij voorheen ” Kali” noemde dit lichaam binnen. Het is zij die mij hier. heeft gebracht en mij laat werken,zonder me te laten rusten of me toestaat naar mijn persoonlijke comfort te kijken. . Voordat hij zijn lichaam verliet , riep hij mij op een dag aan. zijn zijde, en vroeg me voor hem te gaan zitten, keek vast naar mij , en ging in. samadhi. Toen voelde ik de subtiele kracht gelijk een electrische schok, die mijn lichaam binneging! Na een klein tijdje verloor ik ook het uiterlijke bewustzijn en zat bewegingloos. Hoe lang ik in deze toestand verbleef kan ik me niet herinneren. Toen het. bewustzijn terugkeerde vond ik Sri Ramakrishna in tranen. Toen ik hem ondervroeg antwoordde hij liefdevol: ” vandaag ,heb ik je alles gegeven; ik ben een bedelaar geworden. Met deze kracht ga je veel werk verrichten voor het welzijn van de wereld , voordat je terugkeert.”
Ik voel dat die kracht mij constant naar dit of dat werk leidt. Dit lichaam is niet gemaakt om in ijdelheid te verblijven.
SRI RAMAKRISHNA ONTHULDE ZICHZELF
Op een dag terwijl Sri Ramakrishna verbleef in de Cossipore-tuin , zijn lichaam voor altijd verlatend in dreigend gevaar om voor altijd af te vallen, zat ik naast zijn bed en zei in gedachten: ” Welnu, als je kunt verklaren dat je God bent, allen dan kan ik ervan overtuigd zijn dat je werkelijk God zelf bent.” het duurde slechts twee dagen voor hij stierf . Onmiddelijk keek hij naar mij op en zei: ” Hij die Rama was. , hij die Krishna was, waarlijk is nu Ramakrishna in dit lichaam, en niet in jouw Vedantistische betekenis. ” Als zodanig was ik met stomheid geslagen.
From : Sri Ramakrishna The Great Master , door Swami Saradananda ( Madras : Sri Ramakrishna Math ) , deel 2, 1979 ; Ramakrishna and His Disciples , door Christophr Isherwood ( Lodon: Methuen & Co . , Lid) , 1965 Life of Swami Vivekananda , by His Eastern & Western Disciples ( Calcutta : Advaita Ashrama ), vol. 1 , 1979 , The Complete Works of Swami Vivekananda ( mayavati : Advaita Ashrama ), vols, VI & VII , 1968-69)
2 Een. paar woorden mogen hier worden gezegd over de betekenis van de Incarnatie in de Hindu religieuze traditie. Een van de belangrijkste doctrines van Vedanta is de goddelijkheid van de ziel; iedere ziel is in werkelijkheid Brahman. Dus kan veronderstelt worden dat daar geen verschil is tussen een Incarnatie en een gewoon mens. Om zeker te zijn vanuit het standpunt vanuit het Absolute , of Brahman bestaat so’ n verschil niet. Maar vanuit het relatieve standpunt , waar verscheidenheid wordt ontvangen, moet dit verschil worden erkend. Belichaamde menselijke weaens weerspiegelen de godsvrucht in verschillende mate . In een Incarnatie komt deze godsvrucht volledig tot uitdrukking . Daarom is een Incarnatie anders dan een gewone sterveling of zelfs een verlichte heilige. Om een. voorbeeld te geven. Er is geen verschil tussen een leeuw van klei en een klei muis , vanuit het standpunt van de klei. Beiden worden dezelfde substantie wanneer ze opgelost worden in klei. Maar het verschil tussen de leeuw en de muis, vanuit het standpunt van vorm is duidelijk te zien. Zoals, Brahman is een gewone man gelijk aan een Incarnatie . Beiden worden dezelfde Brahman wanneer ze de feitelijke verlichting bereiken.Maar in de relatieve staat van naam en vorm, welk is erkend door Vedanta, is het verschil tussen hen geaccepteerd. Aangaande de Bhagavad Gita ( IV. 6-8 ) , neemt Brahman in tijden van spirituele crisis een menselijk lichaam aan door zijn eigen ondoorgrondelijke kracht , maya genaamd. Ofschoon zonder geboorte , onveranderlijk vast en de Heer van alle wezens en in elk tijdperk verschijnt Brahman in zijn geincarneerde menselijk lichaam voor de bescherming van de goeden en om de kwaden te bestraffen.
