An American Hermit
Kees Boukema
The American writer J.D. Salinger (1919 – 2010) regularly showed a serious interest in Eastern religions in his work. Thus the protagonist of his novel “Franny and Zooey” (New York, 1961), in her desire for purity [the beginning of every spiritual path], has fallen under the spell of “The Way of a Pilgrim”. The story of an anonymous Russian pilgrim who lived in seclusion and practiced a Russian Orthodox form of mantra meditation: The constant repetition of the ‘Jesus prayer’. Franny suffers from anorexia; the book is a medicine for her against the superficiality, greed and hypocrisy that she detests in those around her. According to Franny, people waste their time accumulating money, possessions and accumulating knowledge, without wondering whether that knowledge also leads to wisdom.
Her brother and antagonist Zooey shares her desire for purity. He has devoted himself to Buddhism and has been reciting the four Bodhisattva vows before every meal since he was ten years old. Zooey is a chain smoker, has an ulcer and likes to take a bath. Concerned about Franny’s obsession with the Jesus prayer, he notes, “In our family, everyone gets their …. religion in a different package.”
Zooey tries to keep Franny from withdrawing from the world and devoting herself entirely to spiritual practices. He points out that her desire to gain spiritual wisdom is selfish. Exactly what she so condemns in others. Moreover, according to him, she has not understood who Jesus really is: ‘Jesus is not a glutinous figure who takes you on his lap and releases you from your obligations and your Weltschmerz. Jesus is by far the most intelligent figure in the Bible. Because who knew how the fork really is in the stem? Not even Moses. He had a great relationship with God. But that’s the point: He had to keep in touch with his God. Jesus realized that there is no separation. What biblical figure, besides Jesus, knew that we carry the Kingdom of Heaven with us, inside? The Jesus prayer aims to endow you with a “consciousness of Christ.” If you do not want to see that, you are misusing prayer.”
Zooey interrupts his requisition when he sees Franny in tears. He apologizes, but Franny only cries louder. Zooey realizes he’s gone too far: “I don’t know what got into me, but I do know that I have no right to rail against you as a prophet. I just want to tell you that you should continue the Jesus prayer if you want to. It is a mighty beautiful prayer and you should not let anyone convince you that it is not so.”
Those who have studied “The Gospel of Sri Ramakrishna” will recognize important themes from it in this novel. Such as: “As many religions, so many paths.” and “Everyone thinks his own spiritual path is the best”. According to his biographers (David Shields and Shane Salerno, p. 319), Salinger had begun to delve into Advaita Vedanta as early as the late 1940s. Spurred on by Somerset Maugham’s novel “The Razor’s Edge,” he had begun studying the Upanishads and became a regular visitor to the Ramakrishna/Vedanta Center of New York. He attended lectures, took part in retreats and organized his life according to Vedanta principles. At the time, the center was headed by Swami Nikhilananda (1895 – 1973), translator and publisher of “The Gospel of Sri Ramakrishna” (New York, 1942). According to Salinger, this is the most important religious book of the 20th century.
Salinger’s last publication appeared in 1965 in The New Yorker, entitled ‘Hapworth 16, 1924’ . It is a story in the form of a letter from seven-year-old Seymour (an older brother of Zooey and Franny) to his parents. Seymour is at summer camp and is deeply moved by two booklets he has read: “Raja-Yoga” and “Bhakti-Yoga” . He writes about the author, Swami Vivekananda: “He is one of the most exciting, original and best equipped giants of this century I have ever run into. My personal sympathy will never be outgrown or exhausted as long as I live, mark my words. I would easily give ten years of my life, possibly more, if I could have shaken his hand or at least said a brisk, respectful hello to him on some busy street in Calcutta or elsewhere.” [The American Vedantist, January 2014, p. 2].
That same year, 1965, Salinger withdrew from publicity. He lived, with his family, in total seclusion for 45 years in Cornish, New Hampshire, but continued to write. Not for publication anymore, according to the admonition in the Bhagavad Gita (chapter 2 verse 47): “You have the right to work, not on the result of it. But don’t let this be a reason to pass your time in idleness.”
Een Amerikaanse Kluizenaar
Kees Boukema
De Amerikaanse schrijver J.D. Salinger (1919 – 2010) gaf in zijn werk regelmatig blijk van serieuze interesse in Oosterse religies. Zo is de protagoniste van zijn roman “Franny and Zooey” (New York, 1961) in haar verlangen naar zuiverheid [het begin van elk spiritueel pad] in de ban geraakt van “The Way of a Pilgrim”. Het verhaal van een anonieme Russische pelgrim die in afzondering leefde en een Russisch-Orthodoxe vorm van mantra-meditatie beoefende: Het voortdurend herhalen van het ‘Jezus-gebed’. Franny lijdt aan anorexia; het boekje is voor haar een medicijn tegen de oppervlakkigheid, de hebzucht en de hypocrisie die zij verafschuwt in de mensen om haar heen. Volgens Franny verspillen mensen hun tijd aan het verzamelen van geld en bezit en aan het vergaren van kennis, zonder zich af te vragen of die kennis ook leidt tot wijsheid.
Haar broer en antagonist Zooey deelt haar verlangen naar zuiverheid. Hij heeft zich toegelegd op het boeddhisme en reciteert al sinds zijn tiende vóór elke maaltijd de vier bodhisattva geloften. Zooey is kettingroker, heeft een maagzweer en zit graag in bad. Hij maakt zich zorgen over Franny’s obsessie voor het Jezus-gebed en constateert: “In ons gezin krijgt verdomme iedereen zijn religie in een andere verpakking.”
Zooey probeert Franny er van te weerhouden om zich terug te trekken uit de wereld en zich volledig te wijden aan spirituele oefeningen. Hij wijst erop, dat haar verlangen om spirituele wijsheid te vergaren egoïstisch is. Precies hetgeen zij in anderen zo veroordeelt. Bovendien heeft ze, volgens hem, niet begrepen wie Jezus echt is: ‘Jezus is niet een kleffe figuur die jou op schoot neemt en je verlost van je verplichtingen en je Weltschmerz. Jezus is verreweg de intelligentste figuur in de bijbel. Want wie wist hoe de vork echt in de steel zit? Zelfs Mozes niet. Die had een prima contact met God. Maar dat is nu juist het punt: Hij moest contact houden met zijn God. Jezus besefte dat er geen scheiding mogelijk is. Welke Bijbelse figuur, behalve Jezus, wist dat wij het Koninkrijk der Hemelen bij ons dragen, van binnen? Het Jezus-gebed heeft ten doel je te begiftigen met een ‘bewustzijn van Christus’. Als je dat niet wilt inzien, maak je misbruik van het gebed.’
Zooey onderbreekt zijn requisitoir als hij ziet dat Franny in tranen is. Hij betuigt zijn spijt, maar Franny gaat alleen maar harder huilen. Zooey beseft dat hij te ver is gegaan: “Ik weet niet wat me bezielde, maar ik weet wel dat ik geen enkel recht heb om als een profeet tegen je te keer te gaan. Ik wil je alleen maar zeggen, dat je door moet gaan met het Jezus-gebed, als je dat wil. Het is een machtig mooi gebed en je moet je door niemand laten wijs maken dat het niet zo is.”
Wie “The Gospel of Sri Ramakrishna” heeft bestudeerd zal belangrijke thema’s daaruit herkennen in deze roman. Zoals: “Zo veel religies, even zovele paden.” en “Ieder meent dat zijn eigen spirituele pad het beste is”. Volgens zijn biografen (David Shields en Shane Salerno, p. 319) was Salinger zich al vanaf eind jaren veertig gaan verdiepen in Advaita Vedanta. Op het spoor gezet door de roman “The Razor’s Edge” van Somerset Maugham, was hij de Upanishads gaan bestuderen en een regelmatig bezoeker geworden van het ‘Ramakrishna/Vedanta Center of New York’. Hij volgde er lezingen, nam deel aan retraites en richtte zijn leven in conform Vedanta-principes. De leiding van het centrum was destijds in handen van Swami Nikhilananda (1895 – 1973), vertaler en uitgever van “The Gospel of Sri Ramakrishna” (New York, 1942). Volgens Salinger is dat hét religieuze boek van de 20e eeuw.
Salingers laatste publicatie verscheen in 1965 in The New Yorker, getiteld ‘Hapworth 16, 1924’ . Het is een verhaal in de vorm van een brief van de zevenjarige Seymour (een oudere broer van Zooey en Franny) aan zijn ouders. Seymour is op zomerkamp en is diep geraakt door twee boekjes die hij heeft gelezen: ‘Raja-Yoga’ en ‘Bhakti-Yoga’ . Hij schrijft over de auteur, Swami Vivekananda: “He is one of the most exciting, original and best equipped giants of this century I have ever run into. My personal sympathy will never be outgrown or exhausted as long as I live, mark my words. I would easily give ten years of my life, possibly more, if I could have shaken his hand or at least said a brisk, respectful hello to him on some busy street in Calcutta or elsewhere.” [The American Vedantist, januari 2014, p. 2].
In datzelfde jaar, 1965 trok Salinger zich terug uit de publiciteit. Hij leefde, met zijn gezin, nog 45 jaar in volstrekte afzondering in Cornish, New Hampshire, maar bleef wel schrijven. Niet meer voor publicatie, conform de vermaning in de Bhagavad Gita (hoofdstuk 2 vers 47) : “Je hebt het recht om te werken, niet op het resultaat ervan. Maar laat dit geen reden zijn om je tijd in ledigheid door te brengen.”
ABOUT THE AUTHOR
Kees Boukema has been a student of Vedanta and other philosophical systems for decades. He has contributed variously to the field of higher thinking. He has written numerous articles on philosophical subjects, reviewed books, and has translated important articles and books. Mr Kees Boukema’s most recent work is the translation into Dutch of the book The Practice of Meditation.
Kees Boukema is sinds decennia student van Vedanta en andere filosofische systemen. Hij heeft divers bijgedragen aan het veld van hoger denken. Hij heeft belangrijke artikelen en boeken geschreven en vertaald. Het nieuwste boek van Dhr Kees Boukema is, De Beoefening van Meditatie.