Keshab Chandra Sen and Ramakrishna

Keshab Chandra Sen and Sri Ramakrishna

contributor: Mary Saaleman

It was Keshab Chandra Sen who can be said to have “discovered” Sri Ramakrishna and made him known to the world. At the time, Keshab was the most prominent figure in Calcutta. His church was always attended by many people and many young men were ardent admirers. Indeed, it was impossible not to be moved by him. As he stood in his church dressed in white clothing and talked to God with tears streaming down his face, there was not a dry eye in all the congregation. He was truly a great soul and a true devotee . Sri Ramakrishna had heard of him, and when he heard that he was staying in a garden not far from Dakshineswar, he expressed a desire to visit him.

When he entered, Keshab was sitting in meditation, surrounded by. some of his disciples. These half-European youths looked contemptuously at the plainly dressed sadhu (monk) and when, Keshab  opened his eyes, the visitor said: “I see your tail has fallen off, they all laughed, believing that the stranger is mad.” Keshab checked them.

Then the Master, seemingly indifferent to the. rudeness of the boys, from: “You see  if a tadpole is young and has a tail, it can only live in the water,  but if its tail falls off, it can live in the world as well as in God.” So I see you can live in both, in the world and in God. ”

Then Keshab turned to his disciples and said: “You see what words of wisdom this holy man speaks,”  and  they were all ashamed.

I had a desire to see the paramahamsa in Dakshineswar  because Keshab  had spoken of him in such high terms, so one day I went there with fifteen or twenty other boys. I was then studying for F.A. (Fine Arts) and the others were all preparing for their entrance exams. As the oldest of the group, the conversation was directed to me.

The first time a person went to the Master, he asked the visitor a question that always dealt with the subject of which that person knew most. The visitor immediately began to speak eloquently, as if teaching the Master, who would listen very attentively. The man would confidently continue talking, but he would certainly make a blunder.

Then the Master would carefully examine him and point out his mistake with such wisdom that the man would hear in amazement, suddenly realizing that this man with whom he spoke so freely was in reality a great sage.

And never again would the visitor dare to speak in his presence. This happened to me ( Ramakrishnananda ) . Sri Ramakrishna asked me if I believed in a formless God or God with form. I started talking very easily about whether there was a God? But it was the last time I ever spoke in his presence.

It cannot be said that any of Sri Ramakrishna’s disciples came to him directly through Keshab Sen, but Keshab’s devotion to him undoubtedly had much influence in leading them to the Master. Keshab urged Sri Ramakrshna to come to his Brahmo Samaj, and once the Master went there. Seeing them enter, Keshab came down from his high chair and motioned to Sri Ramakrishna to take his place there. But the Master said: “No, no. Continue with your exercises as you always do. He had no desire to compete with Keshab or take his high position.

The Master prayed: “Let all name and fame belong to Keshab, O Mother!  Only grant that I may have true devotion to Your Sacred Feet.”

Once, he was invited to attend a theater performance by Keshab Samaj’s organization. One of the members of the Samaj said in a conversation with the Master: “Keshab is such a great lover of God. He must be an incarnation of Lord Gauranga  and Pratap Majumdar is always his companion, so he must be an incarnation of Nityananda Who are you now?” The Master folded his hands and bowed his head and replied: “I am their servant.”  When Keshab  this conversation. heard, he turned to the man and said

: ” Fool !  ” How could you talk in such a meaningless way.? ‘

---

 SRI RAMAKRISHNA EN KESHAB CHANDRA SEN

 

Het was echt Keshab Chandra Sen van wie men kan zeggen dat hij Sri Ramakrishna heeft ontdekt en hem aan de wereld bekend heeft gemaakt. In die tijd was Keshab de meest prominente figuur in Calcutta . Zijn kerk werd altijd door veel mensen bezocht en veel jonge mannen waren vurige bewonderaars. Het was inderdaad onmogelijk om niet door hem te worden bewogen. Toen hij in zijn kerk stond , gekleed in witte kleding en ,  met God sprak, terwijl de tranen over zijn gezicht stroomden, was er geen droog oog in de hele gemeente.  Hij was echt een geweldige ziel en een echte toegewijde . Sri Ramakrishna had van hem gehoord , en toen hij hoorde dat hij in een tuin verbleef , niet ver van Dakshineswar , sprak hij de wens uit om hem te gaan opzoeken.

Toen hij binnenkwam , zat Keshab in meditatie, omringd door. een aantal van zijn discipelen. Deze half- Europese  jongeren keken minachtend naar de eenvoudig geklede sadhu ( monnik )  en toen, Keshab  zijn ogen opende, de bezoeker zei: ” Ik zie dat je staart is afgevallen, begonnen ze allemaal te lachten , in de overtuiging , dat de vreemdeling gek was. Keshab controleerde hen.

Toen legde de Meester , schijnbaar onverschillig van de. grofheid van de jongens , uit : ” Zie je  als een kikkervisje jong is en een staart heeft, kan het alleen in het water leven,  maar als zijn staart eraf valt, kan het zowel in de wereld als in God leven. ” Dus ik zie je kunt in beiden leven , in de wereld en in God. ”

Toen wendde Keshab zich tot zijn discipelen en zei: ” Je ziet welke woorden van wijsheid deze heilige man spreekt, ”   en  ze waren allemaal beschaamd.

Ik had een verlangen om de paramahamsa in Dakshineswar  te zien  omdat Keshab  in zulke hoge bewoordingen over hem had gesproken, dus op een dag ging ik erheen met vijftien of twintig andere jongens. Ik was toen aan het leren voor F. A. ( Fine Arts ) en de anderen waren zich allemaal aan het voorbereiden op hun toelatingsexamen. Als oudste van de groep ,was het gesprek aan mij gericht.

De eerste keer dat iemand naar de Meester ging , stelde hij de bezoeker een vraag die altijd ging over het onderwerp  waarvan die persoon het meeste wist. De bezoeker begon meteen welsprekend te praten, alsof hij de Meester onderwees, die heel aandachtig zou luisteren. De man zou zelfverzekerd  verder praten, maar hij zou zeker een blunder begaan.

Dan zou de Meester hem voorzichtig onderzoeken en met zoveel wijsheid op zijn vergissing wijzen dat de man vol verwondering zou horen, zich plotseling realiserend , dat deze man met wie hij zo vrijelijk sprak in werkelijkheid een grote wijze was.

En nooit meer zou de bezoeker het wagen in zijn aanwezigheid te spreken. Dit is mij ( Ramakrishnananda ) overkomen . Sri Ramakrishna vroeg me of ik in een vormloze God of God met vorm geloofde. Ik begon heel gemakkelijk te praten over de vraag of er wel een God was?  Maar het was de laatste keer dat ik ooit nog in zijn tegenwoordigheid sprak.

Het kan niet gezegd worden dat een van Sri Ramakrishna ‘ s discipelen rechtstreeks tot hem kwam via Keshab Sen , maar Keshab ‘ s toewijding aan hem had ongetwijfeld veel invloed om hen naar de Meester te leiden .  Keshab drong er bij Sri Ramakrshna op aan om naar zijn zijn Brahmo Samaj te komen, en op een keer ging de Meester daarheen.  Toen Keshab hen zag binnenkomen , kwam hij naar beneden van zijn hoge stoel en gebaarde Sri Ramakrishna dat hij daar zijn plaats moest innemen . Maar de Meester zei : ” Nee, nee. Ga door met je oefeningen zoals je ze altijd doet. Hij had geen zin om met Keshab te wedijveren of zijn hoge positie in te nemen.

De Meester bad: ” Laat alle naam en faam aan Keshab toebehoren, O Moeder!  Geef alleen dat ik ware toewijding mag hebben voor Uw Heilige Voeten. ”

Eens  werd hij uitgenodigd om een theatervoorstelling  bij te wonen door Keshab Samaj’ s  organisatie. Een van de leden van de Samaj zei in een gesprek met de Meester: ” Keshab is zo ‘ n grote minnaar van God. Hij moet een incarnatie zijn van heer Gauranga  en Pratap Majumdar is altijd zijn metgezel, dus hij moet een incarnatie zijn van Nityananda. Wie ben jij nu ? ” De Meester vouwde zijn handen en boog zijn hoofd en antwoordde: ” Ik ben hun dienaar. ”  Toen Keshab  dit gesprek. hoorde, wendde hij zich tot de man en zei

: ” Dwaas !  ” Hoe kon je op zo’n zinloze manier praten.? ‘

 

[…volgende maand]

samengesteld en gepresenteerd door

Mary Saaleman